زنان

چه‌طور می‌توانیم فکر کنیم که این آزادی‌ها هدیه‌ای از جانب یک سری اتفاقاتِ طبیعی بوده؟ نه! همه‌ی آن‌ها، تک به تک، با چنگ و دندان به دست آمده‌اند. من واقعاً ناراحت می‌شوم که می‌شنوم زن‌های جوان «کول» می‌گویند «من فمینیست نیستم.»  

 آسو – محمد الدراجی، کارگردان عراقی، با دو فیلم رؤیاها (۲۰۰۶) و پسر بابِل (۲۰۱۰) به شهرتی جهانی دست یافت. جدیدترین اثر او، سفر (۲۰۱۷)، که به موضوع بحث‌انگیز تروریسم می‌پردازد، نخستین فیلم عراقی است که پس از ۲۷ سال در سینماهای […]

رفعت به نحوی موجز و در سه صفحه و نیم داستان، سه مسئله‌ی سکس، مرگ، و دین را مطرح می‌کند، مسائلی که نقشی محوری در زن‌ستیزی خاورمیانه دارند.

اگر چه روایات درباره عشق نور‌جهان و شجاعت او زیاد است، به دنیای پر جنب و جوش، فراست سیاسی و بلندپروازی‌های او کمتر پرداخته شده. او زنی بود که همه را شیفته خود می‌کرد و در شرایط سخت توانست بر یک امپراتوری حکومت کند.

در بسیاری از متون دورۀ مشروطیت – از اواخر قرن نوزدهم تا اوایل دهۀ ۱۹۱۰ میلادی – کلمۀ زن به طور مبهم مورد استفاده قرار می‌گرفت. در سطح آشکارتری، ممکن است فرض کنیم این یک نوع ابهام همنامی است؛ یعنی کلمۀ زن هر دو معنی زن (جنس مؤنث) و همسر را در خود دارد.

در فیلم “دو زن” اجحافی که به زنان شده به خوبی دیده می شود بدین معنا که ما دو زنی را می بینیم که یکی به دلیل  خود خواهی و در واقع قول دروغین شوهرآینده اش پیش از ازدواج ، ناچار می شود علیرغم استعداد خوب و توانایی های بسیار از ادامه تحصیل بازبماند.

گزارش شکاف جنسیتی در جهان: رتبه ایران در این جدول ۱۴۱، آمریکا ۲۸، ژاپن ۱۳۱، عربستان سعودی ۱۳۴، امارات متحده عربی ۱۱۹ و تاجیکستان ۹۵ است. داده های بعضی کشورها از جمله افغانستان در این سیاهه نیامده است.

کتاب تعاریف گوناگونی از وضعیت فرودست زنان در محیط کار ارائه می‌کند که برای هر نوع بررسی و مطالعه در حوزه‌ی زنان و اشتغال مفید است.

جنبش زنان چگونه در ایران شکل گرفت و توانست زنان را از کنج اندرونی‌ها به مدرسه و دانشگاه بفرستد؟ زنان ایرانی چطور حق رأی گرفتند، و چرا پس از پیروزی در تغییر دادن بخشی از قوانین نابرابر، همه‌ی دستاوردها را به یک‌باره از دست دادند؟ در این مجموعه مقاله، با مرور تاریخ جنبش زنان، به جست‌وجوی پاسخ‌هایی برای این پرسش‌ها می‌پردازیم.

هدف اصلی این نوشته بیش از همه چیز بررسی گرایش‌های نظری موجود در جنبش زنان در روند کلی آن از ابتدای دولت «سازندگی» تا ابتدای دور دوم زمامداری دولت «تدبیر و امید» در بستر مشخص اقتصادی – اجتماعی- سیاسی است.