حسینه صافی رییس شبکه زنان افغان است و حضور تعداد زیاد زنان در سطوح مختلف رهبری، وجود زمینه های زیاد برای پیشرفت زنان در تمامی ساحه های کاری و سهیم بودن زنان در برنامه های آینده حکومت را، علیرغم نقایص و مشکلاتی که در این عرصه وجود دارد، دستاوردهای مهمی می داند. گرچه تمام ترسش از بین رفتن این دستاوردهاست، نگران تکرار سناریوهای تلخ گذشته برای عدم حضور اجتماعی زنان نیست چرا که قانون اساسی افغانستان را در کنار پالیسی های مختلف و میثاقهای بین المللی به عنوان بزرگترین پشتوانه می بیند. او به حمایت جامعه جهانی از زنان افغانستان خوشبین است و می گوید جهان اجازه چنین حرکتی را نخواهد داد.
لطفا خودتان را معرفی کنید.
حسینه صافی رییس شبکه زنان افغان هستم. صنف ۱۲ را در لیسه ملالی تمام کردم . بعد از مهاجرت به پاکستان تحصیلم را در رشته طب در پوهنتون امهات المومنین ادامه دادم که متاسفانه به پایان نرساندم و سپس به آموزش انگلیسی مشغول شدم. از ۱۵ سالگی کار را در موسسات خارجی شروع کردم و کارم همیشه با زنان و در خدمت به آنان بوده است.
آیا خاطره ای داریدکه در آن حقوق بشری شخص شما نقض شده و در زندگی شما تاثیرگذار بوده باشد؟
ما نیز مانند بسیاری از افغانها سالها قبل در پاکستان مهاجر شده بودیم . به یاد دارم در صنف سوم مکتب نمرات عالی داشتم و من شایسته رتبه اول بودم ولی به این دلیل که من پاکستانی نبودم، به من درجه سوم را دادند. این حادثه بسیار تاثیر بدی بر من گذاشت و به همین دلیل نمیخواهم که اطفال مملکتم شهروند درجه دوم باشند. خاطره بعدی ام مربوط به دوران کارم است. برای یکی از پست های رهبری در موسسات شخصی، کاندید شده بودم اما به این دلیل که من زنی دارای اطفال خردسال بودم، این پست را به من ندادند . آنها تصور می کردند که من نمیتوانم مسوولیت ریاست را با داشتن فرزندان خردسال به عهده بگیرم.
سه دستاورد مهم دوران جدید چه بوده است؟
حضور تعداد زیاد زنان در سطوح مختلف رهبری (پارلمان، ادارات دولتی و جامعه مدنی)، وجود زمینه های زیاد برای پیشرفت زنان در تمامی ساحه های کاری و سهیم بودن زنان در برنامه های آینده حکومت علیرغم نقایص و مشکلاتی که در این عرصه وجود دارد.
چه چیزی در دوران جدیداعتماد شما را جلب کرده و شما آن را به عنوان یک نوآوری و ابتکار مثبت ارزیابی می کنید.
وجود مردانی که به زنان و توانمندی آنان باور دارند و برای احقاق حقوق آنان در تمامی صحنه ها، از درون خانواده گرفته تا سطوح ملی و بین المللی، همکاری می کنند و حامی زنان هستند.
مهم ترین ترس امروز شما چیست؟
ترس من از بین رفتن دستاوردهای گذشته است. از این رو زنان باید در تصمیم گیری هاو برنامه ریزی های آینده کشور سهیم باشند. زنان باید به نیرویشان باور داشته باشند و متعهد باشند و نباید از میز مذاکره دور نگاه داشته شوند زیرا اگر زن در برنامه ریزی ها در سطوح رهبری و نقاط مهم تصمیم گیری سهم داشته باشد و به نیروی خودش باور داشته باشد می تواند تا حد زیادی براین ترس غلبه کند.
سه چالش بزرگ پیش روی افغانستان چیست؟
چالش اساسی دولت افغانستان عدم انسجام تمام برنامه هایی است که در طول ۱۲ سال گذشته آن را طرح ریزی کرده و بر اساس آن زیر بناهای ساختاری این حکومت شکل گرفته است .چالش دوم مساله امنیت و چالش سوم چگونگی تطبیق کردن پالیسی ها و قوانینی است که در سالهای گذشته ایجاد گردیده است.
فکر میکنید جامعه افغانستان امروز اجازه خواهد داد که دوباره سناریوی بسته شدن مکاتب به روی دختران و عدم حضور اجتماعی زنان تکرار شود؟
نه خیر. ما قانون اساسی افغانستان را به عنوان بزرگترین پشتوانه خویش داریم همچنان در کناراین قانون، پالیسی های مختلف و میثاقهای بین المللی را در حمایت از زنان داریم و همچنان جامعه جهانی حمایت خویش را از زنان افغانستان اعلام کرده است. آنان با صرف وقت و هزینه برای زنان منتظر دستاوردهای خویش هستند و جهان نیز اجازه چنین حرکتی را نخواهد داد.
خاطره ای دارید که در آن حقوق بشری یکی از اعضای زن خانواده و یا آشنایان شما نقض شده باشد؟
خانمی را می شناسم که شش دختر داشت و به این دلیل که فرزند پسر نداشت، شوهرش بدون اینکه اورا طلاق دهد، مجبورش ساخت که خانه را رها کند تا بتواند با زن دیگری ازدواج کند.
عوامل بازدارنده در مقابل مشارکت زنان در عرصه های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی چیست؟
جامعه سنتی از بزرگترین عوامل بازدارنده محسوب می گردد حتی اگر در این جامعه افراد تحصیلکرده هم باشند باز هم مانع کار کردن زنان در بیرون از خانه می شوند. عامل دیگر میزان گسترده بیسوادی در بین زنان و نداشتن مهارتهای تخصصی در بین زنان است. عامل سوم عدم وجود برنامه مشخص توسط دولت و زنانی که فعلا در سطوح رهبری قرار دارند برای اشتراک بیشتر زنان و نبود زمینه های واقعی و عملی در جامعه برای رشد زنان درسطوح مختلف حکومتی و غیر حکومتی است.
سه مطالبه عمده زنان به طور کلی چیست؟
در ابتدا زنان باید در تمام برنامه ریزی های آینده افغانستان، از شوراهای قریه گرفته تا در سطح بین المللی سهیم باشند. همچنین ایجاد ساز و کارهای مشخص برای تربیت زنان متخصص سیاسی در سطوح رهبری و نیز دخیل ساختن زنان در ساحه های مختلف کاری و توسعه دایره مشارکت زنان به این معنا که در درون این دایره تمامی زنان از مرکز شهرها تا دورترین ولسوالی ها حضور داشته باشند.
منابع و مراکز قابل اتکا در داخل افغانستان برای پیشبرد حقوق و مطالبات زنان کدامند؟
وجود یک زن در هر موقعیت می تواند باعث دلگرمی زنان و روحیه دادن به آنان باشد. کمیسیون مستقل حقوق بشر، شبکه زنان افغان، شوراهای ولایتی و گروههای زنان در قریه جات و نهادهایی که برای زنان کار می کنند، می توانند جزو این مراکز باشند اما باید برای تقویت این نیروها کوشید.
اگر پیام خاصی دارید، بفرمایید.
من به قوت و نیروی زنان و مردان افغان باور دارم. آنها می توانند به سوی پیشرفت حرکت کنند در صورتی که دارای هدف باشند و برای رسیدن به هدف خویش برنامه ریزی کنند و نقاط قوت خویش را بشناسند.
-
«افغانستان به روایت دیگر» کمپینی است که به وسیله آرمان شهر OPEN ASIA و فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشرFIDH به مدت ۱۰۰ روز تا انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان جریان دارد. در این کمپین شخصیت های برجسته اجتماعی، سیاسی و فرهنگی با گفتگو در مورد جامعه ای که دربرگیرنده حقوق زنان و حقوق انسان باشد، صدای مترقی افغانستان را به گوش میرسانند.
شما می توانید روزی یک مصاحبه از کمپاین «افغانستان به روایت دیگر» را در روزنامه ۸ صبح و انگلیسی آن را در وبسایت روزنامه هافینگتون پست (Huffington Post) بخوانید. همچنین این مصاحبه ها در وبسایت فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر (FIDH) نیز قابل دسترس است.
وبسایت فدراسیون بین المللی حقوق بشر: www.fidh.org
وبسایت روزنامه هافینگتون پست: www.huffingtonpost.com/unveiling-afghanistan
