۲۵ اسد ۱۳۸۸
سخنرانان: خانم ها ثریا پاکزاد رییس موسسه ی ندای زن در هرات، فاطمه جعفری نویسنده و صاحب نظر، حصینه نیک زاد و مسعوده کرخی مدیر یک دبیرستان دخترانه در هرات
****
مذاکره ی ملی با زنان: دادرسی یا عقب نشینی عنوان چهلمین برنامه ی گفتگو پلی میان نخبگان و شهروندان بود که در چوکات سلسله بحث های روبرو از سوی بنیاد آرمان شهر و کمپاین ۵۰% برای مطالبات زنان در ولایت هرات راه اندازی شده بود.
این چهارمین بحث بنیاد آرمان شهر در ملاقات با اهالی هرات بود که به تاریخ ۲۵/۵/۱۳۸۸ دایر شد.
این محفل که با هدف گفت و شنید پیرامون این که زنان به عنوان ۵۰ درصد رأی دهندگان انتخابات، مطالباتی از رییس جمهوری آینده ی افغانستان دارند و خواهان مشارکت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خویش هستند، در تالار علامه صلاح الدین سلجوقی در مرکز شهر هرات دایر شد. در این برنامه حدود ۱۲۰ نفر شرکت کرده بودند و رسانه هایی مانند روزنامه اتفاق اسلام، روزنامه ماندگار و رادیو کلید برای انعکاس این گفتگو حضور داشتند.
سخنرانان این محفل بانو ثریا پاکزاد رییس موسسه ی ندای زن در هرات، بانو فاطمه جعفری نویسنده و صاحب نظر، بانو حصینه نیک زاد و بانو مسعوده کرخی مدیر یک دبیرستان دخترانه در هرات بودند که پیرامون این موضوع صحبت نموده و به سوالات حاضرین پاسخ گفتند. گفتگو گردانی این جلسه به عهده خانم نیلا اکبری بود.
سخنران اول این محفل مسعوده کرخی با اشاره به این نکته که از انتخابات دور گذشته تا به حال انتظارات مردم برآورده نشده است گفت: «ما زمانی که در انتخابات گذشته شرکت می کردیم فکر می کردیم پنج سال بعد وضع ما به مراتب نسبت به آن زمان بهتر خواهد شد اما با کمال تأسف آن طوری که ما انتظار داشتیم و آن طوری که فکر می کردیم نشد و شاهد برعکس آن هستیم.»
خانم کرخی با اشاره به مسأله مذاکره با طالبان و همچنان اهمیت مسأله امنیت در زندگی بشر از این جایگاه صحبت کرد که: «ما با گفتگو مخالفتی نداریم اما نمی خواهیم که در این گفتگو باز هم همین قدم های مثبتی که در قسمت حقوق حقه زن ها برداشته شده نابود شود و آن طوری که در قانون اساسی برای ما گفته شده که در مقابل قانون همه اتباع کشور اعم از زن و مرد دارای حق مساوی اند. ما به این نکته بسیار تأکید داریم و نمی خواهیم طوری معامله گری و سازش گری در پشت پرده صورت گیرد که ما خدای ناخواسته همین موفقیت های اندکی را هم که به دست آورده ایم نظر به دلایلی از دست بدهیم.»
ثریا پاکزاد رییس موسسه ندای زن، زنان را قربانیان اصلی جنگ خواند و گفت: «تقاضای جدی ما ختم جنگ و برخوردهای مسلحانه است. ما دقیقا برای رفتن به طرف ختم جنگ و رسیدن به پروسه صلح به مذاکره نیاز داریم زنان همیشه در راستای صلح پیش گام بودند همان طور که زنان در تاریخ افغانستان همیشه خدمات ارزنده ای را در راستای حل منازعات خانوادگی, قومی و قریه ها انجام داده اند امروز ما همان زنان افغان هستیم و می توانیم پیشگامان واقعی در راستای صلح باشیم در صورتی که بر گرد میزهای مذاکره ما هم حضور داشته باشیم، در صورتی که مذاکره شفاف باشد. ما از مذاکرات شفاف، از مذاکراتی که واقعا به یک صلح دایمی می انجامد حمایت می کنیم اما با مذاکره ای که شفاف نباشد، مذاکره ای که در حد معامله باشد و دور از انظار همه باشد و زنان در آن حضور نداشته باشند موافق نیستیم.»
حسینه نیکزاد دیگر سخنران این گفتگو با اشاره به اهمیت مشارکت سیاسی زنان گفت: «ما زنان باید همیشه فکر کنیم که واقعا رای ما مهم است و حضور ما در اجتماع بسیار مهم است.»
خانم نیکزاد گفت: «ما نمی خواهیم باز هم رأی بدهیم باز هم در انتخابات شرکت کنیم و باز هم قوانینی که به نفع زنان است حاکمیت نداشته باشد باز هم کسی نظارت از قوانین نکند و تخطی ها را کنترل نکند ما به این آروز هستیم که دولت آینده بتواند حقوق زن را در چوکات قوانین اسلامی و بین المللی رعایت بکند.»
قسمت دوم محفل گفتگوی شرکت کنندگان و سخنران ها بود که خانم کرخی در پاسخ به سوال آقای بهرام رحمان در مورد مسأله مذاکره با طالبان چنین گفت: «در مورد سوال گفتگو با طالبان و مسأله ارزش ها، من فکر می کنم که در طی همین هفت سال کسانی هم بودند که اگر چنین برخوردهایی در مقابل زنان بیشتر از طالبان نکردند، کمتر از آن ها انجام ندادند، آن ها هم کسانی بودند که در این مدت سی سال این نسل (پسر و دختر) را از نعمت سواد و تعلیم و تربیت محروم کردند اگر دروازه های مکاتب در ابتدا مسدود نمی شد ما امروز نسلی به نام طالب هم نداشتیم. همان ها کسانی هستند که تا به امروز هم واقعا زن ستیزند و امروز در قدرت و حاکمیت نیز جایگاه خاص خود را دارند اما وقتی که بر سر قدرت آمدند تا اندازه ای رفتارشان تعدیل شده من قبلا هم گفتم طالبان واقعا کسانی بودند که به شکل افراطی زن ستیز بودند و با تعلیم و تربیت زن مخالف اند و زن را فقط برای کارهای خانه و بچه آوردن می دانند اما ما شدیدا به امنیت نیاز داریم و نا امنی هم بر روی فعالیت های ما تاثیرات منفی خود را به جای گذاشته است امروز زن جوان و یا دختر جوان هراتی جرات نمی کند بدون برقع (چادری) راه برود علت چیست؟ اگر نا امنی هم به همین منوال بماند باز این هم به ضرر ما تمام می شود این هم کمتر از این نیست که ارزش ها پایمال شود پس دولتی که در آینده می آید باید طوری گفتگو کند که حق ما پایمال نشود ما با هر گونه معامله گری و سازش کاملا مخالف هستیم اما به ادامه جنگ هم به همان اندازه مخالف هستیم.»
در بخش پرسش و پاسخ هم چنین سوال هایی در مورد قانون شخصیه اهل تشیع, مسأله مشارکت سیاسی زنان و حرکت پله به پله برای رسیدن زنان افغانستان به حقوق شان و فضای سنتی ای که در هرات حاکم است مطرح گردید که از سوی سخنران های این مراسم به آن ها پاسخ داده شد.
در لابلای محفل، سخنرانان از زمان تاریک و زورمندانه ی طالبان یاد کرده و گفتند: «دولت باید در نظر داشته باشد که با این مذاکره شرایط طوری آماده نشود که دیگر زنان نتوانند مثل زمان سلطه جویانه ی طالبان از خانه بیرون شوند و از کاروان دموکراسی عقب بمانند.
