سازمان آرمان شهر با همکاری بنیاد سلام و ریاست امور زنان ولایت پروان در تاریخ ۱۶ سرطان ۱۳۹۴ برابر با ۷ جولای ۲۰۱۵ در سالون اجتماعات ریاست امور زنان هرات میزبان حدود ۱۲۰ تن از فعالان حقوق بشر، فعالین حقوق زن، روزنامه نگاران، مقامات دولتی، اساتید دانشگاه و جوانان این ولایت بود. این گفتگو که صد و چهل و نهمین برنامه گفتگوی آرمان شهر بود زیر عنوان “زنان و جوانان از حکومت وحدت ملی چی می خواهند؟” برگزار شد.
نخستین سخنران این برنامه آقای سید بصیر سادات (نماینده مقام ولایت پروان) بود. آقای سادات پس از خوش آمد گویی به مهمان ها گفت: اساس یک جامعه را امنیت تشکیل می دهد و یکی از نیاز های مبرم سراسر افغانستان امنیت است.
سپس خانم روشنا خالد آمر انستیوت زراعت فرخنده شهید و یکی از فعالین حقوق زنان در پروان، در پاسخ به این پرسش که زنان و جوانان در حکومت وحدت ملی از چه جایگاهی برخودار هستند؟ گفت زنان همیشه در طول تاریخ مدیران بسیار خوبی برای اجتماعات انسانی بوده اند. تاریخ شاهد است که هرگاه به زنان موقعیت داده شده است، زنان به بهترین شکل ممکن آن وظایف را به انجام رسانیده اند.
خانم خالد در باره جایگاه زنان در دولت وحدت ملی اضافه کرد: نقش فعال زنان در پارلمان و دیگر کرسی های دولتی و غیر دولتی، پلان برای تاسیس یک دانشگاه برای طبقه اناث از سوی رئیس جمهور، تعیین والی های زن برای برخی از ولایات، تعیین یک عضو در شورای عالی دادگاه عالی و دیگر فعالیت های مقام ریاست جمهوری نشان دهنده این امر است که حکومت وحدت ملی به زنان و نقش آنان در جامعه توجه کافی دارد.
او افزود که حکومت قبلی در طول سیزده سال، دست آورد های مهمی در بخش زنان داشته است. سعی بر حفظ این دست آورد ها بخش دیگر فعالیت هایی است که حکومت وحدت ملی به آن پای بند است. اما حفظ دست آوردها کافی نیست این دست آوردها باید تقویت شوند. تقویت نهادهای زنان از دیگر اهداف حکومت وحدت ملی است و توجه به حفظ ارتباط با موسسات حمایت کننده جهانی و توجه به شفافیت وضعیت موجود زنان و مبارزه با فساد از دیگر عناصری است که این حکومت به آن پایبند است.
پس از آن خانم نادره گیاه، رییس امور زنان ولایت پروان در رابطه به موضوع گفتگو بیشتر وضعیت امنیتی موجود در کشور را مورد بحث و نقد قرار داد، مشکلات و خواسته های زنان و جوانان پروان را چنین بر شمرد:
اولین خواست زنان و جوانان از حکومت وحدت ملی، تامین امنیت است. چرا هر روز جوانان، مردان، زنان، کودکان و همه اقشار اجتماعی باید به خاک و خون کشیده شوند؟ چرا مسلمان با زبان روزه، باید کشته شود؟ چرا مردان ما در حال انجام کارهای روزمره امنیت ندارند و به خاک و خون کشیده می شوند. امنیت مهمترین خواست مردم است. اگر امنیت وجود نداشته باشد و مردم خود را مصئون احساس نکنند، هیچ فعالیتی رونق نخواهد یافت.
خانم گیاه افزود، حراست از قانون خواسته دیگر ما است که باید به معنای واقعی آن بالای همه اقشار جامعه یک سان تطبیق شود. به باور او بهبود وضعیت اقتصادی یکی از نیاز های دیگر جامعه است. مهمترین شعار سران حکومت وحدت ملی در وقت انتخابات «تغییر در دسترخوان مردم» بود اما امروز در دسترخوان مردم تغییر نیامده است بلکه در میزان ماتم ها و عزاداری ها تغییر آمده است، دسترخوان مردم خالی تر شده و قبرستان ها پر شده اند.
خانم گیاه در ادامه بحث هایش حفظ دست آوردهای گذشته و زمینه سازی برای برابری جنسیتی را از ضرورت های دیگر جامعه عنوان کرد و تاکید کرد: برابری جنسیتی یکی از مهم ترین خواسته های زنان و جوانان از حکومت وحدت ملی است.»
او در دفاع از سهمیه ۲۵ درصدی زنان در کرسی های دولتی و غیر دولتی افزود: بر اساس پلان استراتژی انکشاف ملی ما باید حداقل ۳۰ درصد از تمام کرسی های موجود در کشور را به زنان اختصاص بدهیم. اما متاسفانه نه تنها برای رسیدن به آن هیچ تلاشی نشده است بلکه برخی تحرک های انجام می شود که همان سهمیه ۲۵ درصدی زنان در پست هایی کلید مثل پارلمان و غیره را نیز زیر سئوال می برند و تلاش می کنند آن سهمیه را محدود تر کنند.
رییس امور زنان پروان مبارزه با فساد اداری، و واسطه بازی های موجود در کشور، را از دیگر خواست های زنان و جوانان عنوان کرد: متاسفانه جوانان کشور که از دانشگاههای کشور فارغ می شوند به دلیل عدم داشتن واسطه های لازم، جذب بازار کار نمی شوند. حتا اگر کرسیای به زنان تعلق گیرد، واسطه های شان مردان استند. یکی دیگر از مظاهر فساد «فریب کاری با استفاده از موقعیت حساس زنان» است. در بسیاری از مجالس و محافل، چند زن را به عنوان نمونه و سمبل رعایت برابری جنسیتی، در صدر مجلس می نشانند و در جلسات مکررا از آنها پشتی بانی می کنند اما این حرکات همه سمبولیک هستند و زن در اجتماع افغانستان از جایگاه حقیقی خود برخوردار نیست.
سخنران دیگر این برنامه خانم هوسی بایانی، عضو شورای ولایتی ولایت پروان بود، درباره موضوع جلسه گفت که من نمی خواهم که در چنین جلسه ها سخن رانی کنم زیرا برخی از مسئولین وقتی که پشت میکروفون قرار می گیرند مجبور هستند که وعده هایی را به مردم دهند؛ در حالی که دست شان خالی است و توان انجام دادن آنها را ندارند. من از وجدان خود شرم دارم که به مردم وعده دروغ بدهم. و به همین دلیل سعی می کنم که صدای مردم باشم و این صداها را به گوش مسئولین برسانم.
به باور خانم بایانی مهم ترین خواسته های زنان، تامین صلح و امنیت، است: وجود امنیت نخستین شرط حیات است، هر کس برای انجام دادن هر فعالیت اول باید جان و مالش حفظ شود. بعد می توان از او انتظاره ای دیگر داشته باشیم.»
او با اشاره به پیمان امنیتی افغانستان و امریکا گفت: امروز می فهمیم که چرا کرزی با وجود تصویب لوی جرگه، پیمان نامه امنیتی را امضا نکرد. این پیمان نامه، پیمان صلح نبود بلکه جنگ را برای ما به ارمغان آورد، شدت حملات و خرابی امنیت بیشتر شد. در حالی که بعد از امضای این پیمان انتظار این بود که حتا یک فیر مرمی هم صورت نگیرد، اما مخالفین بیشتر تقویت شدند و به انواع سلاح های ثقیله نیز مسلح شدند، سرهای جوانان ما گروه گروه بریده شدند، شاهد بودیم که جنازه شهدای ما، پارچه، پارچه شدند؛ به طوری که حتا اجساد شان را نیافتیم و از بدن هر شهید فقط یک دست یا یک پای او را در تابوت گذاشته و برای مادر داغ دارش به ارمغان دادیم. شما بگویید که مادران این شهدا چه می کشند؟ هر دو رهبر حکومت وحدت ملی برای این مادران چه پاسخی دارند؟ وعده هایشان چه شد؟ وعده امنیتی ای را که این دو رهبر بزرگوار داده بودند، ظهور گروه داعش را برای ما به ارمغان آورد. امروز اقتصاد صفر است، جوانان بیکاراند، فساد اداری به اوج رسیده است، امنیت به صفر رسیده است، جوانان می رزمند، جان میدهند و غیر از خداوند یاوری ندارند.
او در پایان به مردم پیام داد: «نمی توانم وعده ای خارج از توان خود به شما بدهم اما این وعده را می دهم که تا خون در بدن دارم از حق شما در هر مرجعی که باشد با تمام توان دفاع خواهم نمود.»
آقای قسیم احمد طبیب زاده رییس اتحادیه سراسری جوانان پروان سخنران بعدی این برنامه درباره نابهنجای های موجود در ولایت پروان، با ارائه آمارها و ارقام های دقیق، وضعیت موجود را به چالش کشید.
او نیز مثل سایر سخنران ها سه رکن اساسی نیازهای اجتماعی را امنیت، ایجاد فرصت کاری و بهبود وضعیت اقتصادی عنوان کرد. در باره ایجاد بازار کار؛ اشاره به فابیریکه های این ولایت کرد و گفت: ما در این ولایت حد اقل سه نیروی بالقوه برای ایجاد کار داریم. وی این سه نیرو را فابریکه های نساجی گل بهار، فابریکه تولید سمنت و فابریکه کشمش پاکی، داست. این سه فابریکه قابلیت این را دارند که صدها نفر از جوانان این ولایت را به کار مشغول نمایند. اما متاسفانه هیچ توجهی به فعال سازی این کارخانجات نشده است.»
رییس اتحادیه جوانان پروان درباره بارور شدن اقتصاد کشور، ضمن اشاره به فعال شدن سه کارخانه مذکور تاکید کرد که در ولایت پروان، حد اقل یک صد تاجر موفق داریم که امکانات مالی خوبی در اختیار دارند و می توانند حامی جوانان این ولایت باشند.
آقای طبیب زاده در باره اعتیاد توضیح داد که: متاسفانه در ولایت پروان، ما پنج هزار نفر معتاد به مواد مخدر داریم این آمار برای ولایت کم جمعیتی مثل پروان آمار بسیار تکان دهنده است.
خانم عزیزه ایشانی فعال جامعه مدنی در پروان، با تحلیل ونقد جامعه پروان گفت جامعه مدنی افغانستان در خواب است، جامعه مدنی که خود یک نهاد فعال اجتماعی در تمامی سطوح جامعه باید باشد، امروزه متاسفانه حتا یک تحلیل صحیح از اوضاع حاکم بر کشور را ندارد. در دولت گذشته و دولت وحدت ملی نقش ها سمبولیک بوده و هستند. این بلا دامن گیر نهاد های جامعه مدنی نیز شده است. جامعه مدنی علی رغم بر ملا شدن تمام نقاط ضعف این دولت و حکومت هنوز هم منتظر عمل به وعده هایی است که از سوی این دو رهبر به آنها داده شده است و چاره ای جز انتظار ندارند، این انتظار بسیار کشنده است، چون ما را از فعالیت ها و آنچه که باید خود به آن برسیم، باز می دارد به امید کمک ها و مساعدت هایی می نشینیم که توسط حکومت سپرده شده است.
بعد از پایان سخنرانی ها، گفتگو گردان این جلسه، آقای ضیاء محسنی خلاصه ای از بحث های مطرح شده به وسیله سخنران ها و اشتراک کنندگان را ارائه کرد و جلسه پایان یافت و گفت آرزو داریم که مسئوولین صدای مردم را بشنوند و به این صدا ها پاسخ مثبت بدهند.
قابل تذکر است که این سلسله گفتگوها زیر عنوان “زنان و جوانان از حکومت وحدت ملی چه می خواهند؟” قرار است از سوی بنیاد آرمان شهر در ولایتهای هرات، دایکندی و کابل نیز برگزار گردد تا بتوان افراد بیشتری را شامل این گفتگوها ساخت و تصویر روشن تری از خواست های زنان و جوانان به عنوان اصلی ترین پیکر جامعه از حکومت ملی ارائه نمود.
