منبع: دیپلمات/ سنجای کومار ترجمه: معصومه عرفانی (وبسایت اطلاعات روز)
روز چهارشنبه، کابل شاهد تظاهرات بی‌سابقه‌ای بود. هزاران نفر تظاهرات‌کننده، در اعتراض به قتل هفت هزاره در ولایت زابل، به سمت ارگ ریاست‌جمهوری به راهپیمایی پرداختند.
مردم، باوجود باران و سرما، برای ساعت‌ها با خشم تظاهرات کردند و خواستار استعفای دولت رییس‌جمهور اشرف غنی به‌دلیل شکست در محافظت از اقلیت‌های قومی درمقابل گروه‌های شورشی شدند. هرچند جمعیت تظاهر‌کنندگان عمدتاً از قوم هزاره بودند، اما تعداد بسیاری از گروه‌های قومی دیگر نیز به این حرکت اعتراضی پیوستند.
حضور گسترده‌ی اقوام دیگر، باعث شد تا این تظاهرات تبدیل به حرکت اعتراضی تاریخی و بی نظیری شود که در آن، مردم عادی افغانستان تمام تقسیمات قومی و مذهبی را کنار گذاشته و غم و اندوه جمعی خود را نسبت به وخامت اوضاع امنیتی کشور، ابراز می‌کنند.
در ماه مارچ سال جاری، افغانستان شاهد غلیان احساسات ملی‌گرایانه‌ی مشابهی بود. صدها نفر در اعتراض به کشته‌شدن زن جوانی به نام فرخنده که به اتهام نادرست سوزاندن قرآن، در قلب کابل کشته و سوزانده شده بود، به خیابان‌ها آمدند.
کشته‌شدن هفت تن از هزاره‌ها، هم‌چنین نشانه‌ای از حضور روبه‌رشد یک بازیگر نسبتاً جدید در افغانستان است: دولت اسلامی عراق و سوریه (داعش). براساس گزارش‌های خبری مختلف، خشم مردم در روز چهارشنبه، مربوط به کشته‌شدن هفت نفری است که ماه گذشته توسط این گروه به گروگان گرفته شده بودند.
گلوی آن‌ها توسط افراد گروگان‌گیر در زابل، یکی از ولایات جنوبی، بریده شده بود. زابل، شاهد افزایش درگیری‌های داخلی درمیان گروه‌های طالبان و درگیری بین جنبش‌های شورشی مختلفی بوده است. بااین‌حال، هیچ گروهی مسئولیت این حمله را برعهده نگرفته است.
تظاهرات، در ساعات پایانی روز، پس از آن‌که دولت افغانستان به ملاقات با معترضان موافقت نکرد، خشونت‌آمیز شد. برخی از تظاهر‌کنندگان تلاش کردند تا از دیوارهای ارگ ریاست‌جمهوری عبور کنند و نیروهای امنیتی برای مقابله با آن‌ها از سلاح گرم استفاده کردند که در نتیجه‌ی آن هشت نفر زخمی شدند.
امیدواری‌هایی وجود دارد که این خشم عمومی، غنی را وادار به رسیدگی به اوضاع مردم کند. دولت افغانستان نیاز خواهد داشت تا تعهدی جدی در مبارزه با شورشیان از خود نشان بدهد. بااین‌حال، و بالاتر از هر مسئله‌ی دیگر، این تظاهرات که در بین هفته، در کابل و سایر شهرهای افغانستان صورت گرفت، نمادی از سرخوردگی و ناامیدی در حال رشد مردم افغانستان نسبت به دولت است. آن‌ها باور دارند که دولت برای مهار گروه‌های شورشی به قدر کافی تلاش نمی‌کند.
شورشیان برای مدت‌های طولانی به درگیری‌های فرقه‌ای در افغانستان دامن زده‌اند. در طول جنگ داخلی خونینی که پس از عقب‌نشینی نیروهای شوروی سابق از افغانستان در سال ۱۹۸۹ اتفاق افتاد، درگیری‌های قومی شدیدی میان گروه‌های شیعه‌ی هزاره و پشتون سنی در کشور به‌وجود آمد.
اعضای تمام گروه‌ها، با پشت سر گذاشتن این تاریخ دردناک، اکنون برای محکوم‌کردن این قتل‌های وحشیانه متحد شده‌اند. روز چهارشنبه، یک هویت جدید «پان افغان» در خیابان‌های کابل، شهری که در گذشته شاهد قتل‌های فرقه‌ای بسیاری بوده است، خودنمایی کرد.
شیرشاه نوابی، روزنامه‌نگار مستقر در کابل که رویداد روز چهارشنبه ۱۱ نوامبر را پوشش می‌داد، گفت: «افرادی که در این راهپیمایی شرکت کردند، مانند یک شهروند افغانستان فکر می‌کردند؛ صرف‌نظر از تمام وابستگی‌های قومی و مذهبی. آن‌چه در این راهپیمایی نمایش داده شد، ابراز خشم یک گروه مشخص در خیابان‌های کابل نبود؛ بلکه شما در روز چهارشنبه، شاهد ابراز غم و اندوه جمعی یک ملت بودید».
حمیرا ثاقب، فعال حقوق زنان، که او نیز در این راهپیمایی شرکت داشته بود، احساس مشابهی را در مصاحبه با «دیپلمات» به اشتراک گذاشت: «پیام بزرگ‌تر این بود که افغان‌ها زمانی که دست به دست هم بدهند، قادر به تغییر سرنوشت خود هستند. آن‌ها باید گردهم بیایند تا بتوانند نیروهای افراطی را مهار نموده و دولت را وادار به عمل کنند». او اضافه می‌کند: «اگر دولت می‌خواهد اعتباری درمیان مردم داشته باشد، باید به‌جای لفاظی‌های توخالی، تصمیم جدی بگیرد».
افغان‌ها، همان روحیه‌ی انقلابی را علیه طالبان و دیگر نیروهای افراط‌گرا به نمایش گذاشتند که در دور اول انتخابات ریاست‌جمهوری در ماه اپریل نشان دادند؛ زمانی که تعداد زیادی از مردم، باوجود تهدیدات گروه‌های مسلح، در رای‌گیری شرکت کردند. اگر شما در آن روز در افغانستان حضور داشتید، امکان نداشت که احساس ازدست‌رفته‌ی وطن‌پرستی را بار دیگر حس نکنید. مسئله‌ای که به‌وضوح دیده می‌شد، نیاز جمعی یک ملت برای نوشتن سرنوشتی جدید برای خودشان بود.
دوره‌ی پس از طالبان در افغانستان، منجر به ظهور نوع جدیدی از وطن‌پرستی در افغانستان شده است. پیام روشن است: جنگ و تروریسم، تمام افغان‌ها را به یک میزان تحت تاثیر قرار داده‌اند. این بحران، تمام ملت را متحد کرده است. آن‌چه روز چهارشنبه در خیابان‌های کابل به نمایش گذاشته شد، همین وحدت بود. فقط یک افغانستان متحد می‌تواند با خطر افراط‌گرایی و تروریسم مقابله کند.