بیانیه کمیته دفاع از حق +۲۵% زنان
۲۵ نوامبر ۲۰۱۵
کابل-افغانستان
امسال در حالی “روز جهانی محو خشونت علیه زنان” و آغاز کمپین “۱۶ روز مبارزه با خشونت علیه زنان” را گرامی می داریم که متاسفانه وضعیت زنان به ویژه در کشورهای خاورمیانه و شمال افریقا رو به وخامت گراییده و زنان بیش از هر زمان دیگری اشکال برهنه و سبعانه خشونت های ساختاری و نظام مند را تجربه می کنند.
عادت کرده ایم وقتی عبارت “خشونت علیه زنان” را می شنویم به خشونت های خانگی و از نوع فیزیکی آن بیشتر توجه کنیم و فراموش می کنیم که ما زنان همواره زیر سایه ترس ها و خشونت های بزرگتری در این منطقه زندگی می کنیم. ما زنان از تصمیم گیریهای کلان سیاسی، اجتماعی و اقتصادی چنان کنار گذاشته شده ایم که اغلب صحبت کردن راجع به مسائلی کلان مانند جنگ، نظامی گری، خشونتهای افراط گرایان دینی به نام دین، مهاجرت و آوارگی را که زنان قربانیان اصلی آن هستند، به مردان واگذار می کنیم.
امروزه خشونت بر زنان اشکال و ابعاد بسیار پیچیده ای به خود گرفته و به شکل حادتر و سیستماتیک تری صورت می گیرد و شرم آور است اگر اذعان کنیم در وضعیت بحرانی به وجود امده نه تنها نیروهای افراطی جنگ طلب بلکه دولت ها و بازیگران بین المللی نیز به شکلی مرئی و نامریی با هم همسویی دارند. جنگِ هر روزه که در شهر ها، روستاها و رسانه ها جاری است نه تنها به طور مستقیم زنان را می کشد، بلکه بیش از هر زمان دیگری آنان را از عرصه های بزرگ تصمیم گیری به عقب می راند و عرصه را برای تک تازی متخاصم ترین نیروهای بشری باز می کند. امروز بیش از هر زمان دیگری فضا برای قاچاق و بردگی جنسی زنان باز شده است. زنان که زمانی نادیان مبارزه مسالمت آمیز بودند امروز در مناطقی برای دفاع از جان و سرزمین خود دست به اسلحه برده اند.
شاید نشانه رفتن نیروهای افراطی جنگ طلب و معرفی آنها به عنوان یکی از عاملان روشن زن ستیزی و خشونت های ساختاری علیه زنان آسان ترین باشد. اما متاسفانه دولت های سرکوب گر نیز که برای بقای خود، تضعیف نیروهای اعتدالی و سرکوب آنان را از دهه های پیشین در دستور کار خود داشتند و بازیگران بین المللی که برای ادامه حضور و تامین منافع خود در منطقه گاهی دست در دست دیکتاتورها و گاهی رو در روی آنان ایستادند و دست به بازی هایی خطرناک مانند ایجاد و تمویل گروه های افراطی مانند القاعده، جبهه النصره و داعش و … زدند، کمتر از گروه اول، در بحران به وجود آمده، نقش ندارند.
ما در این منطقه درگیر جنگی بی امان هستیم اما ناگزیر باید خوشحال باشیم که “قانون منع خشونت علیه زنان” داریم اگر چه زنان را سنگسار هم می کنیم و در کشورهایی هم که جنگ هنوز به شهرها و خیابان ها کشیده نشده، دولتمردانی به غایت زن ستیز داریم که هر روز قانونی جدید برای انزوا، گوشه نشینی و فروکاستن زنان به جنس دوم از آستین بیرون می آورند.
برای ما دیگر ملغمه ای به نام “پروسه صلح”، فریبنده نیست. ما خواهان ایجاد روندهای دموکراتیک و صلح عادلانه هستیم که در آن زنان نقشی بنیادین دارند. ما نمیخواهیم هیچ دولت و حامی بین المللی آن قوانین غیر رسمی افغانستان را که بیشترین قربانیان ان زنان هستند را به رسمیت بشناسند. ما با این تحجر مبارزه خواهیم کرد. برای ما دهشتناک است وقتی بودجه نظامی کشورها برای مبارزه با تروریسم و لیست های سیاهی که گاهی سفید هم می شوند، را با بودجه محو بیسوادی در افغانستان مقایسه می کنیم. در حالی که همگان یقین دارند که برای مبارزه با خشونت و افراط گرایی، یکی از بهترین ابزارها گسترش بذر دانش و اگاهی است؛ به دور از بازی های پلیدی که بر محور منافغ برخی قدرتمندان، شکل می گیرد.
ما زنان کمیته دفاع از حق +۲۵% زنان، در این روز اعلام می داریم که ما نه تنها به خشونت های خانگی (جسمی، جنسی، روحی، روانی و اقتصادی و…) توجه داریم، نه تنها فرخنده و رخشانه را فراموش نخواهیم کرد بلکه در عین حال به تمام زنانی که در مناطق جنگی کشور زندگی می کنند و به دلیل بودن در فضای جنگی ابتدایی ترین حقوق خود را ازدست می دهند، زنانی که صدای آنها در سکوتی سهمگین شنیده نمی شود، نیز می اندیشیم. ما حق اساسی و اولیه خود می دانیم که نسبت به تصمیم گیری های کلان و سیاستهای ملی حساس باشیم، موضع انتقادی داشته باشیم و همواره انها را بر مبنای منافع زنان بسنجیم. ما نمی توانیم خواست های خود را تنها به افزایش دسترسی زنان به خدمات صحی، افزایش سن ازدواج، دسترسی به قوانین عادلانه و… محدود بسازیم. این ها حقوق اولیه هرانسانی است که باید از ان بهره مند باشد. ما همه اینها را می خواهیم اما سهم بیشتری از سیاست را هم می خواهیم.
