عمۀ عیار به جاودانگی پیوست
روح‌الامین امینی
نماد عیاری و کاکه‌گی زنِ هراتی بود! و فقط یک نفر بود -کسی که مثل هیچ کس نبود- آخرین باری که دیدمش در مراسم اهدای تندیس جایزه صلح سیمرغ بود که با عصای چوبی اش و با عصای پیری اش –نواده اش- با کمری خمیده آمد و این تندیس را دریافت کرد و چه فضیلتی که این مجال و فرصت نصیب ما شد هرچند آن روز نمی دانستیم چشمان عمه تا دور بعدی جایزه صلح سیمرغ باز نخواهد بود.
نمی خواهم از عیاری و کاکه گی این بسیارزن برای هراتی‌ها حرفی بر لب بیاورم که به خوبی می دانم نیک می‌شناسندش او که در بدترین روزهای این جغرافیا –زمان طالبان- مردان و زنان زیادی در سایه اقتدار و اُبهتش سر بر بستر آرامش گذاشتند و در دوران جنگ و مبارزه با اشغال، مردان مبارز زیادی بودند که خانۀ عمه را پناهگاهِ امن خود می‌دانستند و در دوره حاضر هم دستِ خیرِ عمه در کار ساخت و ساز اعمار بود و قامت خمیده‌رسایش سایه‌بان بی‌سرپناهان.
عمه سکینه تنها عمۀ برادرزادگانش نبود که حق عمه گی به گردن همۀ هراتی‌ها داشت زنی که گمان نمی‌کنم عمر من پُر شدن جای خالی‌اش را قد بدهد.
عمه جان! بعد از یک عمر عیاری و کاکه‌گی و پس از سال‌ها مبارزه نه تنها با اشغال و استعمار که با جهل و ضلالت اینک آرام بخواب بلکه ما بتوانیم از میراثت در حد توان خود محافظت کنیم.
عمه جان! شمارِ جاودانگان دنیای معاصرِ این جغرافیا بسیار نیست و نام نامی تو قطعا از سردمداران آن است. بدان که همیشه یادت جایی در گوشه‌ای از ذهن ما دارد.
عمه سکینه، برنده جایزه بین‌المللی صلح سیمرغ به روایت تصویر و فیلم
