رادیو فرانسه: گیسو جهانگیری، نایب رئیس فدراسیون بین المللی حقوق بشر عقیده دارد که با توجه به مسائل و مشکلات مشترک یا مشابهی که در سه کشور ایران، افغانستان و تاجیکستان وجود دارد، بهتر است که سازمان های مدنی این سه کشور و نیز کشورهای دیگر همسایه بدنبال راه حل های مشابه باشند.
خبر انتخاب گیسو جهانگیری، یکی از فعالان مدنی پر تجربه، بویژه در کشورهای افغانستان وتاجیکستان، بعنوان نایب رئیس جدید فدراسیون بین المللی حقوق بشر، این روزها در رسانه ها بازتاب گسترده ای دارد.
گیسو جهانگیری، که سالهاست مسئولیت سازمان مردم نهاد “آرمان شهر” را در افغانستان بعهده دارد، در آخرین کنگره فدراسیون بین المللی حقوق بشر که در اوایل شهریور (۲۷ اوت) در ژوهانسبورگ، پایتخت آفریقای جنوبی برگزار گردید، بعنوان نایب رئیس این سازمان پر اهمیت و پرنفوذ بین المللی انتخاب شد.
در مجله رادیوئی پژواک جامعه این هفته، با دعوت از او می کوشیم درباره موانع مختلف بر سر راه فعالیت های اجتماعی و حقوق بشری در کشورهای فارسی زبان منطقه، و نیز چالش های مشترک آنها در این عرصه گفتگو کنیم.
گیسو جهانگیری عقیده دارد که نهاد های مدنی در سه کشور بهتر است یک کانال سیستماتیک تر برای انتقال همسوئی ها و همصدائی ها میان خود بوجود آورند.
او با اتکاء به تجارب خود در ارتباط هایش با فعالان مدنی این کشور ها اطمینان می دهد که فعالان مدنی در این جوامع فعالیت های یکدیگر را تحت نظر دارند و از هم بسیار می آموزند.
او مثال می زند که در افغانستان تجربه کمپین های زنان ایران- از جمله کمپین یک میلیون امضاء و کمپین مبارزه با سنگسار – کاملاً مورد توجه فعالین حقوق زن در افغانستان قرار داشت. برای زنان ایران هم امضاء کنوانسیون سیدا (رفع تبعیض علیه زنان) توسط دولت افغانستان و یا تاسی وزارت خانه ای برای امور زنان در این کشور مورد توجه فعالان زن در ایران قرار داشت. آنها وقتی از ایران به حوادث افغانستان می نگرند متوجه می شوند که در افغانستان پسا طالبی در برخی موارد قدم های بیشتری برداشته شده است. مثل همین سهمیه ۲۵ در صدی زنان در پارلمان و شورای های ایالتی. این ها برای فعالان زن ایرانی جذابیت زیادی دارد. و یا در تاجیکستان به زنان ایران و فعالیت های آکادمیک آنها با غبطه نگاه می کنند.
جهانگیری البته تاکید می کند که فعالان مدنی در این سه کشور چندان هم با یکدیگر بیگانه نبوده اند و تجارب مشترکی میان زنان این کشورها وجود داشته و تلاش هائی برای پیوند دادن گروههای مشخص مدنی انجام گرفته است تا بتوانند با یکدیگر همکاری بیشتری داشته باشند.
