گزارش‌های سینمایی آرمان‌شهر | چهل‌گیس
شهلا رستمی
سینمای بسیار سرزنده اسرائیل که در سالهای اخیر پا به پای سینمای ایران پیش آمده ، بارها ما را در برابر تصویر دشواریهای تنش و جنگ میان این کشور و فلسطینیان و نیز دشواریهای خاورمیانه قرار داده است.
در این میان یک نخستین فیلم، “شیرینی پز”، از راه می رسد و با سخن از عشق، دشواریهای همجنس گرائی و بنیاد گرائی مذهبی سخنی تازه می گوید و فیلمی دلپذیر ارائه می دارد.
“اوفیر رائول گریزر”، با این نخستین فیلم خود نه تنها متاثر می کند و در بیننده احساس بسیار خوبی به وجود می آورد، بلکه از موج تازه ای ازفیلم هایی که در هواداری از حقوق همجنس گرایان ساخته شده اند و بیشتر جنبه مانیفستی دارند فاصله می گیرد. فیلم هائی که در فستیوال ها از جای خوبی برخوردار می شوندوگاه به حق و گاه بی دلیل جوایز مهمی هم می گیرند.
در حالی که “شیرینی پز”، جز در چند سینما نشان داده نمی شود و پیرامونش عیچ سر وصدائی نشده است.
داستان فیلم، پس از مرگ شخصیت اصلی اش در یک تصادف، در ده – پانزده دقیقه نخست فیلم، جان می گیرد. شحصیت اصلی ، “اورن” (روی میلر)، بازرگان و ساکن بیت المقدس، با پسری به نام “توماس” (تیم کالکهوف)، شیرینی پز آلمانی ساکن برلن رابطه عاشقانه دارد و هر بار که برای کار به این شهر می آید با او زندگی می کند و شیرینی هایش را به عنوان سوقاتی برای همسرش در بیت المقدس می برد. مرگ “اورن” وبی خبری “توماس” سبب می شود که این جوان در پی یافتن معشوقش بر بیاید. او در بیت المقدس ساکن می شود و سرانجام به عنوان کارگر در کافی شاپ همسر معشوقش به کار سرگرم می گردد. پس از چندی شیرینی های وی غوغا می کنند و مشتری های بسیاری را به این کافه می کشانند. همسر بیوه معشوقش هم کم کم به او علاقمند می شود . در اینجاست که یک مثلث عاشفانه به وجود می آید که یک طرفش نامرئی است.
توانائی کارگردان در پیش برد داستان با لطافت بسیار است و در حالی که عشق می آفریند، به گفتن داستانی لطیف بسنده نمی کند و سری هم به عمق جامعه اسرائیل و درگیری آن با بنیاد گرائی مذهبی و تندرویهای آن می زند. از این رو فیلم لایه های بیشتری پیدا می کند و ژرف تر می گردد. البته از بعد عشق میان یک یهودی و یک آلمانی هم نباید غافل بود که به آن فیلم هائی افزوده می شود که از عشق ممنوع میان مسلمان و یهودی و یا مسیحی و یهودی سخن می گفتند و تا امروز به غنای سینمای اسرائیل افزوده اند.
“اوفیر رائول گریزر”،که با این فیلم وارد رده فیلم سازان خوب و معتبر می شود، فیلمی زیبا، پر احساس، پرسش برانگیز و ژرف ارائه می دارد. “شیرینی پز” یکی از بهترین فیلم های چند ماه اخیر است که نباید از کنارش بی تفاوت گذشت. حیف که بخش های مختلف فستیوال کن از کنارش بی تفاوت گذشته اند.
