ما در سی و هفتمین سالگرد روز جهانی منع خشونت علیه زنان، می خواهیم به طور روشن از خشونت و تبعیض گسترده و نظام مند علیه زنان نه در محیط های خانوادگی که برای بسیاری از زنان، خانه را به یکی از ناامن ترین مکانها علیه آنان تبدیل کرده، بلکه از خشونت جاری در سطح کلان صحبت کنیم.
جهان برساخته انسان هزاره سوم میلادی، جهان فقر، تبعیض و سرکوب، جنگ، استبداد، آوارگی، مهاجرت و پناهندگی است و روشن است که در چنین جهانی زنان و گروههای آسیب پذیر بیش از همه، رنج می برند. در تمام این بحران ها، جنسیت زنان، به عنوان حربه ای بالقوه، علیه آنان مورد سواستفاده قرار می گیرد. از جهان مدرن تا سنتی، هنوز جنسیت زنان برای جوامع یک مساله است. جنبش #من هم همینطور (#Metoo) به روشنی نشان داد که زنان چگونه در عرصه هایی که با زحمت فراوان به آن دست یافته اند، همچنان به عنوان جنس دوم و وسیله ای برای لذت و کامجویی مردان نگریسته می شوند. این جنبش توانست صدای زنان مختلف را (مسیحی، مسلمان، هندو، لاییک …) به هم گره بزند و تَرَکی سمبلیک شاید به دیوارهای قطور مردسالاری که زنان را در چنبره خود گرفته است، وارد آورد. صدای این زنان باید شنیده شود. صدای این زنان، صدای ازادی و عدالت خواهی است. جهان بدون این حضور، در شان انسان نیست. شرم آور است، عضویت دیوان عالی قدرتمندترین کشور جهان به قاضی ای سپرده می شود که متهم به آزار جنسی زنی/ زنانی است.
هنوز در جهان هزاره سوم میلادی، جنگ یکی از اشکال پذیرفته شده “مذاکره” است که قوانین ملی و کنوانسیون های بین المللی بسیاری از آن حمایت می کند. اما چگونه می توان در بحبوحه جنگ، که جایگاه دوست و دشمن هم، هر لحظه عوض می شود، اطمینان حاصل کرد که زنان از تعرض و تجاوز مصون اند؟ چگونه می توان به پشتیبانی کنوانسیون ها و قطعنامه های بین المللی برای جلوگیری از خشونت، تجاوز، به بردگی گرفتن زنان، اسارت و قتل انها، اطمینان داشت زمانی که صدای میلیونها زن قربانی جنگ و تجاوز حتی شنیده نمی شود؟
اگر زنان جهان غرب از آزار جنسی در محل کار، خشونت خانگی و نابرابری قانونی رنج می برند، زنان شرق قربانی بازیهای بزرگتری نیز هستند که برای سده های متعدد، جنگ، اشغال و لشکرکشی نظامی را مهمانِ متجاوز و متخاصم چرک و کثیفِ خانه هایشان ساخته است. زنان کشورهای جنگ زده و در حال جنگ، به طور سیستماتیک، قربانی خشونتهای جنسیتی در جنگ و منازعات گذشته و جاری هستند. برخی اوقات، سکوت این زنان، نه به معنی عدم وجود چنین جرایمی است بلکه عرف و سنتهای دیرپای تحمیل شده از سوی نظام پدرسالاری، چنان قفلی بر دهان این زنان زده است که باید روایت رنج هایشان را از لابه لای نجواهایشان بشنویم.
نمی توان پذیرفت که بازیگران سیاست و عمدتا مردان، به دلایل مختلف و واهی با هم بجنگند، اتش بس اعلام کنند، آشتی را معامله کنند، توافق نامه صلح امضا کنند و در این میان میلیونها زن و کودک کشته، زخمی، آواره و قربانی شوند.
برای پایان دادن به این همه خشونت و سبعیت، باید از فراگیری مفاهیمی چون ازادی، برابری، عدالت، کرامت، دادخواهی و حقیقت جویی، صلح و دموکراسی اطمینان حاصل کنیم. اگر چه جهان مردان سیاست، خرد و اگاهی زنان را که با زحمت فراوان و در طول قرنها مبارزه به دست اورده اند در عمل به رسمیت نمی شناسد، باید اذعان کرد که جهان هرگز زنانی به توانمندی و اندیشمندی زنان امروز به خود ندیده است و این حاصل سالها مبارزه است. جایگاه شایسته زنان جهان باید به رسمیت شناخته شده و فکر و توانمندی آنها به کار گرفته شود تا فضایی امن برای زندگی همگان فراهم آید.
آرمان شهر/OPEN ASIA به عنوان نهادی که بیش از بیست سال است در راه ازادی و برابری همه انسانها- زن و مرد- فعالیت می کند، همواره کوشیده است خشونت علیه زنان را با گسترش دانش و فرهنگ و در دسترس قراردادن آن برای همگان، ایجاد فضاهای دموکراتیک برای گفتگو و اندیشه، ایجاد فضاهای الترناتیو برای عمل و ابتکار عمل، به عقب براند و همواره در کنار تمامی زنان در قلب آسیا، منطقه و جهان ایستاده است که در دفاع از شان انسان، در ستیز با قدرت و قدرتمندان بوده اند؛ قدرتی که همواره علیه حافظه جمعی و خواهان فراموشی همگان بوده است. به باور ما تمامی انسانها، فارغ از جنسیت، برابر هستند و جهان بدون مشارکت زنان به آزادی، برابری، صلح و عدالت نمی‌رسد و تا آن زمان شعله های جنگ همواره دامن همه را خواهد گرفت. ما خواستار سهم برابر برای زنان در تمامی عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، قانونگذاری، اجتماعی، فرهنگی و خانوادگی هستیم.
