بیانیه کمپاین ۵۰% زنان افغانستان و ۲۱ نهاد مدافع حقوق زنان، حقوق بشر، جامعه مدنی و رسانه ای
به مناسبت صد و یکمین روز جهانی زن – ۸ مارچ ۲۰۱۲ -افغانستانخانم ها ، آقایان، منتخبین مردم افغانستان!
امروز می خواهیم با شما از تعهدات و عهد و پیمان هایمان صحبت کنیم. یازده سال پیش زمانی که جامعه افغانستان، از ویرانه های برجای مانده از حاکمیت طالبان سر بلند کرد، ما، شما و جامعه بین المللی با هم پیمان بستیم که قدم در راه آزادی و برابری انسان بگذاریم. کمر همت بستیم و با بهره مندی حداکثری از کمترین امکانات موجود در تمامی عرصهها مساعی خود را بکار بستیم و در راه آرمان های انسانی و اعتلای جامعه کوشیدیم. دوباره مکتبهایمان را گشودیم و در کانکور و دانشگاهها خوش درخشیدیم. در ادارات و سازمانهای دولتی و غیر دولتی همراه و همیارتان بودیم. علیرغم تمامی خطرات، در رسانه های صوتی، تصویری و چاپی حضوری فعال و اثرگذار داشتیم. قدم در راه دشوار انتخاب کردن و انتخاب شدن گذاشتیم و تمامی سختیها و خطرات را به جان خریدیم؛ چرا که باور داشتیم قدم در راه ارزشمند برابری و آزادی می گذاریم . ما زنان بازیگران عرصه های مختلف جامعه بودیم و تمام جهد خود را به کار گرفتیم تا مُلک خویش را بر ویرانه های به جای مانده از گذشته دوباره بنا کنیم. در سالهای اخیر زنان با سعی و تلاش خود از برخی حقوق مدنی و سیاسی بهره مند گردیدند گرچه در این راه کاستیها و کمبودها هم وجود داشته و دارد با این همه ، در تصمیم گیری های کلان و ملی هنوز هم جای آنان خالی است.
دموکراسی و آزادی در هر کشوری با سنجیدن شرایط زنان آن کشور تعیین می شود
امروز بعد از یازده سال که دست آوردهای خود را مرور میکنیم بسیار خرسندیم که به صلای جامعه پاسخ مثبت دادیم و فرزندان خلفی برای آن بودهایم. ما به عهد خود وفادار بودهایم. اما دریغ که امروز از سوی شما، نواهای دیگری میشنویم و مسائل دیگری مطرح می شوند. امروز با زنان نه به عنوان بازیگرانی که نقشی در اداره جامعه خود دارند بلکه به عنوان افراد صغیری برخورد می شود که به نام های مختلف علیه آنان موضع گرفته می شود و حقوق انسانی آنان زیرپا می گردد. فرع دانستن آنها، بریدن گوش و بینی ، سنگسار، زندانی کردن و قطع عضو، ازدواج های زیر سن و اجباری، بستن مکاتب برروی دختران و… در عین حال سهیم نساختن زنان در مسأله صلح همه با هم مرتبط است. امروز نه تنها جامعه جهانی بلکه دولت افعانستان نیز به بهانه رسیدن به صلح تمامی تلاشهای خود را به کار می بندند تا با برگرداندن جامعه به شرایط یازده سال پیش و معامله کردن پاره تن خود یعنی حق و حقوق انسانی و مدنی زنان، رضایت مخالفان دولت را بدست آورد و در این میان تنها چیزی که اهمیت ندارد عهد و پیمانشان با با ما و با خود است و فراموش کرده اند که رهایی زن افغانستان اصلی ترین دلیل حضور آنان در افغانستان بوده و هست.
خانم ها، آقایان و منتخبین مردم افغانستان!
امروز که جامعه جهانی در افغانستان حضور دارد بر ماست که تنها به تجارب آنان در زمینه های نظامی و بازسازی فیزیکی بسنده نکنیم و از سایر تجارب آنان در راستای آزادی، برابری و دموکراسی نیز بهرهمند گردیم. جهانیان تجارب ارزشمندی در این زمینه دارند. شما شاهد حضور و نقش پررنگ زنان در انقلابهایی که در کشورهای مسلمان منطقه خاورمیانه به وقوع می پیوندد، هستید. چگونه می شود در یک جامعه اسلامی به چنین جایگاهی دست یافت؟ آیا پاسخ غیر از ارائه قرائت های نوین از دین در جهت اعتلای دین و اعتلای زن و مرد جامعه جدا از آداب و رسوم و سنت های خرد محلی است؟ چگونه می توانیم حتا اگر نخواهیم به کل جهان پهناور و تنها به کشور های مسلمان نگاه کنیم چشم بر دستاوردهای زنان در ترکیه، مصر، هند، بنگلادش، و حتا در کشورهایی مانند پاکستان و ایران و قطر … ببندیم و راه رفته را دوباره تجربه کنیم؟ چگونه می توانیم از دموکراسی و آزادی صحبت کنیم وقتی که چشم بر نیمی از جمعیت خود می بندیم و به راحتی بر سر حقوق آنان معامله می کنیم؟ با آن که مخالفین مشارکت زنان در حوزههای مختلف زندگی با استناد به مسایل فرهنگی – عقیدتی مانع حضور زنان می شوند، اما هیچ کدام از اینها دلیلی برای به حاشیه کشانیدن زنان و معامله بر سر حقوق آنان نمی شود.
افغانستان جزیی از جامعه جهانی است. بسیاری از اسناد و کنوانسیون های بین المللی از جمله اعلامیه جهانی حقوق بشر و رفع تمام اشکال تبعیض علیه زنان (سیدا) را امضا کرده است. امروز پس از یک دهه هم نشینی مستمر با جامعه جهانی و گلهگذاریها و ندامتهای فراوان برای فراموشی افغانستان در دهههای پیشین، باید از تجارب آنان در چگونگی حل معظلات و مشکلات این جامعه در همه حوزهها و به خصوص در زمینه زنان بیاموزیم. دولت افغانستان مکلف است با تعهدات انسانی و تعهدات خود در پیشگاه جامعه ی بشری به خصوص مردم افغانستان مسئوولانه برخورد کند و نگذارد که یک بار دیگر نیم پیکر جامعه به محراق فراموشی سپرده شود. همه مسئولین و منتخبین مردم باید به قانون اساسی جمهوری اسلامی افغانستان به عنوان بالاترین سند قانونی این کشور و مجموعه دستاوردهای یازده سال گذشته دولت افغانستان و جامعه مدنی پایبند باشند.
ما امروز نگران آن هستیم که تاریک اندیشی، بی سوادی و عدم آگاهی یک بار دیگر جامعه افغانستان – زنان، مردان و فرزندانمان – را به ورطه نابودی بکشاند و پس از آن ناگزیر شویم یک بار دیگر تجربیات تلخ گذشته را از سر بگذرانیم.
