مجمع عمومی ملل متحد (طی قطعنامه ۴۶/۹۱) اصول ملل متحد برای سالمندان را در ۱۶ دسامبر ۱۹۹۱، تصویب کرد. حکومت ها تشویق شدند تا این اصول را در هر زمان ممکن در برنامه های ملی خود بگنجانند. برخی نکته های برجسته این اصول عبارتند از:
استقلال
سالماندان باید:
به خوراک، آب، سرپناه، پوشاک و مراقبت بهداشتی کافی از راه تامین درآمد،حمایت خانواده و اجتماع و خودیاری دسترسی داشته باشند
برای کارکردن یا دسترسی به دیگر فرصت های درآمدزا مجال داشته باشند
بتوانند در تعیین زمان و شیوه ترک کار، مشارکت داشته باشند
به برنامه های مناسب کارآموزی و اموزشی دسترسی داشته باشند
بتوانند در فضاهایی زندگی کنند که ایمن بوده و با ترجیحات شخصی و توانایی های در حال تغییر سازگاری داشته باشد
بتوانند تا هر زمان که امکان داشته باشد در منزل اقامت داشته باشند
