کمپین سه ساله افغانستان به روایت دیگر

صدیقه بلخی، عضو دوره‌های پانزدهم و شانزدهم مجلس سنا، معتقد است بدون استقرار ثبات در کشور، امکان دستیابی به توسعه مقدور نیست. او اعمال سلیقه‌ شخصی مردان را در پارلمان، از مهم‌ترین عوامل بازدارنده در تصویب قوانین عادلانه در خصوص زنان می داند

دگرجنرال غلام حسین فخری، انتخابات را نمود پدیده دموکراسی می‌داند و یادآور می‌شود: «در طول تاریخ افغانستان تا این اندازه حس مشارکت سیاسی در اذهان عمومی وجود نداشت. در نظام جدید هر شخصی خود را در تعیین زعامت ملی مسؤول می‌داند. اگر به صورت دائمی و به شکل درست و منطقی، بر روی این دستاوردها کار شود، می‌توان به آینده امیدوار بود.»

حسینه صافی رییس شبکه زنان افغان است و حضور تعداد زیاد زنان در سطوح مختلف رهبری، وجود زمینه های زیاد برای پیشرفت زنان در تمامی ساحه های کاری و سهیم بودن زنان در برنامه های آینده حکومت را، علیرغم نقایص و مشکلاتی که در این عرصه وجود دارد، دستاوردهای مهمی می داند.

ملکه ثریا افغان‌یار، سینماگر است و حقوق زن دغدغه همه‌روزه اوست. افغان‌یار که نگران بازگشت دوباره طالبان به عرصه قدرت سیاسی است، می‌گوید: «اولین عامل بازدارنده پیشرفت افغانستان بی‌سوادی و دومین مسأله فقر فرهنگی است.»

اوتار سینگ، رئیس کمیته سرتاسری شورای اهل هنود و سیک افغانستان، می‌گوید: «هیچ گاه از طرف دولت برای اهل هنود و سیک امتیازی در نظر گرفته نشده است. در زمان حاکمیت طالبان بر کابل، آنان یک قانون را که حدود شانزده ماده داشت می‌خواستند بالای ما تطبیق کنند که خوشبختانه بعضی از این قوانین تطبیق نشد.

ملک ستیز می‌گوید: «مهم‌ترین تشویشم این است که نتوانیم منطق زمان را درک کنیم و خود را با آن عیار سازیم. نتوانیم درک درستی از فضا و موقعیت امروزی جهان در اذهان عمومی تشکیل بدهیم. و حتی سدی باشیم در جلو پیشرفت و ترقی جامعه و کشور و به نام دین، بنیادگرایی، قوم‌گرایی و… همه ساختارها را نیست و نابود کنیم.»

داوود ناجی انقطاع فرهنگی را یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های افغانستان امروز دانسته، می‌گوید: «حوادث زیادی در سال‌های گذشته در افغانستان رخ داده که نشان می‌دهد جامعه افغانستان میان طیف‌های مختلف شدیداً دچار انقطاع است…

نادر نادری، رئیس بنیاد انتخابات آزاد و عادلانه و رئیس مرکز تحقیق و ارزیابی افغانستان است آزادی‌های مدنی را زیباترین غنیمتی می‌داند که در طول دوازده سال گذشته نصیب مردم افغانستان شده است.

هنگامه انوری، مؤسس نهاد تحقیقاتی حقوق زنان و اطفال می‌گوید: «۱۰ سال برای تغییر یک جامعه می‌تواند آغاز راه باشد و برای رسیدن به هدف، این مدت، زمان بسیار کمی شمرده می‌شود.» او شکننده بودن دستاوردهای ده ساله مردم افغانستان را مهم‌ترین ترس امروز خود می‌داند.

مجیب مهرداد، استاد دانشگاه و صاحب امتیاز مجله پرسش در پاسخ به پرسش های ما بارها بر اعتقادش بر حفظ حقوق زنان تاکید می کند و مهم ترین خواسته های زن امروز افغانستان را ارتقای آگاهی حقوقی، آموزش و پرورش و حضور مستقیم در سیاست گذاری های حکومت می داند.