کتابخانه زنان

ما، بخشی از فعالان حقوق شهروندی و حقوق زنان، به عنوان فعالین جامعه ی مدنی در عرصه های مختلف صنفی، مطبوعاتی، سازمان های غیردولتی، احزاب و نهادهای سیاسی و اجتماعی هستیم که طی سالیان گذشته راه های گوناگون و صعب العبوری را برای تحقق خواسته ها و مطالبات زنان و بهبود وضعیت زندگی آنان پیموده ایم و هرگاه ضرورت اقتضا می کرده، برای تحقق این خواسته ها در کنار هم گام برداشته ایم.

کمپین ۵۰% زنان افعانستان در تاریخ ۲۸ ثور ۱۳۸۸ و در آستانه انتخابات دومین دور ریاست جمهوری تشکیل شد. این کمپین که متشکل از گروهی از فعالان جامعه مدنی، حقوق بشر، حقوق زنان و مطبوعات بودند با این شعار که زنان نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند این کمپین را کمپین ۵۰% زنان افغانستان نام نهادند. آنها خواست ها و مطالبات خود را در زمینه حقوق سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و اصلاح قوانین و حقوق قضایی در ۷ بخش اعلام نمودند.

مجموعه کوچک شعر ” زنان صلح را می سرایند” به مناسبت ۸ مارچ، روز جهانی زنان به خوانندگان پیشکش می شود. این گلچین که اکثر شاعران آن زن هستند، شامل شعرهایی است از اهل قلم کشورهای مختلف در پاسخ به فراخوانی به نام ” کاروان هزار و یک شعر برای صلح در افغانستان” که به وسیله سازمانOPEN ASIA در زمستان ۱۳۸۰ در پنج قاره جهان پخش شد.

زنان در کشورهای مختلف منطقه به دلیل اشتراکات تاریخی، اجتماعی، فرهنگی، دینی و متاثر از نظام های سیاسی و اقتصادی حاکم که به گونه هایی همه آنها در عنصر استبداد و خودگامکی مشترک بوده اند، در وضعیت ناگوار و البته مشابهی به سر می برند. در کتاب پیش رو‏ وضعیت زنان تاجیکستان از زمان شوروی تا استقلال تاجیکستان مورد بررسی قرار گرفته و به مواردی چون نظام شوروی، استقلال تاجیکستان، مهاجرت و طلاق، چند همسری، اسلام سیاسی و زنان و تفاوت های نسل جوان و نسل قدیم تاجیکستان پرداخته شده است.

زنان در دوران طالبان تمام حقوق و آزادی های مدنی و انسانی خود را از دست دادند. شدیدترین و سختگیرانه ترین قوانین کنترلی بر آنان اعمال شد و صحبت از حقوق زنان به خط قرمز حکومت تبدیل شد. اکنون که جامعه یک دهه بعد از حکومت طالبان را تجربه کرده و زنان به آزادی‏های مدنی و سیاسی وسیعتری نسبت به دوران پیش رسیده اند، صحبت ها از مذاکره با طالبان این نگرانی و وحشت را در میان زنان ایجاد کرده است که آیا با توجه به ضعف ساختارها و نهادهای دموکراتیک، بار دیگر حقوق زنان قربانی صلحی ناپایدار خواهد شد؟ آیا جامعه به زنان به عنوان نیمی از جمعیت کشور، توجه دارد؟

آیا مبارزه زنان افغانستان برای دستیابی به حقوق برابر، یک جنبش است یا یک حرکت تصنعی از بالا به پایین؟ مطالبات مشخص زنان افغانستان چیست؟ نسبت بین مدرنیته و سنت در این مبارزه چیست؟ آیا اختصاص سهمیه به زنان در پارلمان افغانستان و تبعیض های مثبت به نفع زنان بیانگر حضور و مشارکت واقعی زنان در عرصه های سیاسی است؟ این سئوالات و سئوالات دیگر مجموعه مسائلی هستند که سعی شده در این کتاب کوچک به آن‏ها پرداخته شود.

بسیاری از فعالان حقوق زنان در افغانستان معتقدند که علی رغم مبارزات زنان در یک قرن اخیر، تاکنون جنبش زنان در افغانستان شکل نگرفته است اما در مقابل گروهی معتقدند فعالیت هزاران زن در قالب ان‏جی‏او‏های متعدد را که بعد از سال ۲۰۰۱ نیز تعداد آنها رو به فزونی نهاده است، را می توان جنبش زنان نام نهاد. در کتاب حاضر که ماحصل نشستی به همین عنوان است، دغدغه‏هایی در مورد جنبش زنان مطرح شده است. اشتراک کنندگان در این گفتگو معتقدند جنبشی که در واقع باید خودجوش باشد؛ امروز با حمایت ان‏جی‏او ها و تمویل کنندگان بین المللی اداره می شود. شعار نیست اگر بگوییم که شاید کلیدی‏ترین مسئله ی جامعه ی ما مسئله ی تبعیض جنسی است که بر اکثریت جامعه یعنی زنان روا داشته شده است. اگر این مسئله را با حوصله موشکافی نکنیم، در واقع به خود و جامعه‏ی مان خیانت کرده‏ایم.

مجموعه کوچک زنان صلح را می سرایند به مناسبت ۸ مارچ، روز جهانی زنان به خوانندگان پیشکش می شود. این گلچین که اکثر شاعران آن زن هستند، شامل شعرهایی است از اهل قلم کشورهای مختلف در پاسخ به فراخوانی به نام کاروان هزار و یک شعر برای صلح در فغانستان که به وسیله سازمان OPEN ASIA در زمستان ۱۳۸۰ در پنج قاره جهان پخش شد.