گفتگوهای آرمان‌شهر

استاد سعادت ملوک تابش نامی آشنا در بین اهالی ادبیات افغانستان بود مردی که در سال های عمرش بیشتر از پنجاه جلد کتاب در مورد ادبیات، عرفان، سیاست و اجتماع نوشت و از او به عنوان یکی از پیش کسوتان شعر افغانستان یاد می شد.

“سیمرغ در قاف صلح” عنوان شصت و یکمین جلسه گفتگو پلی میان نخبگان و شهروندان بنیاد آرمان شهر بود. برنامه‌‌ای که به مناسبت روز جهانی صلح، چهارشنبه ۳۱ سنبله ۱۳۸۹ برابر با ۲۲ سپتمبر ۲۰۱۰ در مرکز فرهنگی فرانسه واقع در لیسه استقلال کابل برگزار شد و حدود چهارصد نفر از دانشجویان، فرهنگیان، فعالین جامعه مدنی و حقوق بشر در آن اشتراک کردند.

سخنرانان میزگرد اول: بود آقایان سرور حسینی معیین سواد آموزی وزارت آموزش و پرورش افغانستان، عبدالصمد مشتاق استاد جامعه شناسی دانشگاه، داوود شبرنگ، رییس حقوقی اتحادیه ملی کارگران افغانستان و آقای ضیاء مبلغ رییس موسسه حقوق و دموکراسی

سخنرانان میزگرد دوم: آقایان نصیر احمد فرهمند استاد فلسفه و جامعه شناسی دانشگاه آموزش وپرورش، خانم شفیقه یارقین معیین سابق سواد آموزی، آقای حیات الله میرزا یار معاون تدریسی موسسه‌ی ملی افغان‌ها برای آموزش بزرگسالان و آقای سخی غیرت فعال سیاسی سابق و کارمند وزارت اموخارجه

سخنرانان: آقایان احمد سعیدی، هارون میر، شینکی کروخیل، عبدالحفیظ منصور، داکتر نعمت الله، در محمد رادمرد و سید یعقوب هوشمند از نامزدان مجلس دوم

سخنرانان: خانم طاهراه عمر، آقای نورمحمد برزین خطیبی، آقای صالح سلجوقی، آقای میرویس ایوبی، فرهاد مجیدی و آقای محبوب تلاش ( نامزدهای مجلس نمایندگان )

سخنرانان: آقای سعید حقیقی (رییس کمیسیون سمع شکایات انتخاباتی- هرات)، خانم مسعوده کرخی، خانم ناهید احمدی، آقای ابراهیم فروزش، آقای حلیم تره کی و آقای نذیر احمد رها نامزدهای مجلس نمایندگان‌

سخنرانان: آقایان نظری پریانی، جانان موسی زی، رحمان اوغلی و پرتیال سنگ پال

سخنرانان: آقایان احمد بهزاد، محمد نصیر فیاض، خلیل رُمان و شیوای شرق از نامزدان مجلس دوم

دوشنبه شب، هفتم تیرماه ۱۳۸۹ شاعر این ابیات با همه درد دل ها و دغدغه هایش و همه حرف های تلخش اما با چهره ای متبسم وارد دفتر آرمان شهر در سرک دوم قلعه فتح الله شد؛ مردی که در دهه پنجم زندگی است، چهل سال زندگی ای که سی سال از آن در جنگ گذشته وهمه چهل سالش در بدبختی و دربدری و چنین مردی قاعدتا باید موهایی جوگندمی با چهره ای چروکیده داشته باشد. اما استاد مظفری این گونه نبود. وقتی وارد آرمان شهر شد سلام کرد و سلام ها شنید و دوستان دیگر هم یکی یکی پیدا شدند. جالب این جا بود که آن شب از دورها و نزدیک ها دوستانی در این جلسه گرد آمده بودند، یکی از آلمان، یکی از امریکا، عده ای از هرات، یکی از بغلان… البته همه این دوستان بر حسب اتفاق آن شب در کابل حضور داشتند و استاد ابوطالب مظفری را هم اتفاق خجسته افتتاح دفتر دُر دری در کابل که چند ماهی از فعالیت آن در این شهر می گذشت به دیارش کشانده بود. همان جا هم همین مصرع زیبا از شیخ اجل سعدی شیرین سخن در ذهن ها بازی بازی می کرد: