افغانستان

سرزمینی‌ست که مردمانش از سی سال بدین سو در جنگ و بحران به سر برده‌اند و بخش عظیمی از جامعه در دوران جنگ متولد شده است. آن‌ها هیچ‌گاه زندگی در آرامش و صلح را تجربه نکرده‌اند. از هر سه نفر یک نفر ناچار به ترک وطن و مهاجرت شدند. میلیون‌ها خانه ویران شد. آن‌ها قربانیان جنگ سرد و نبرد ابرقدرت‌ها…

هفت‌روزنامه حقوق بشری افغانستان – شماره ۱۳۹

هفت‌روزنامه حقوق بشری افغانستان – شماره ۱۳۲

طالبان کنترل ۲۵ درصد کشور را به‌دست دارند. دولت اسلامی نیز در یکی از ولایت‌ها پایگاه دارد. سازمان شفافیت بین‌المللی اعلام کرده است که افغانستان سومین کشور فاسد در جهان است (بعد از سومالیا و کره‌ی شمالی). جوانان که جمعیت موردنیاز برای رشد این سرزمین ویران‌شده به‌ حساب می‌آیند، تقریباً هر ماه ۱۰۰۰ نفر از این کشور فرار می‌کنند و به مهاجرت‌های دسته‌جمعی می‌پیوندند که مانند گدازه‌های فواره‌های آتشفشان از سوریه و عراق جاری شده‌اند. اکنون در افغانستان فصل زمستان نارضایتی است.

حوریه مصدق، برنده جایزه بین‌المللی صلح سیمرغ به روایت تصویر و فیلم

فرخنده رجبی، برنده جایزه بین‌المللی صلح سیمرغ به روایت تصویر و فیلم

مریم درانی، برنده جایزه بین‌المللی صلح سیمرغ به روایت تصویر و فیلم

هفت‌روزنامه حقوق بشری افغانستان – شماره ۱۳۲

۸ مارس دیگری از راه رسید، اما هنوز به جشن برابری نرسیده‌ایم. هر ساله به رسم پاس‌داشت قرن‌ها مبارزه زنان برای رسیدن به صلح و برابری این روز را گرامی می‌داریم تا به بازیگرانی که رویدادهای معاصررا رقم می‌زنند یادآور شویم: هنوز هم در “برابرترین” جغرافیاهای گستره زمین، نابرابری مستولی است و زنان همچنان در قرن بیست و یکم شهروند درجه دوم انگاشته می‌شوند. و ما در این میان به زنان منطقه خود در قلب آسیا چشم دوخته‌ایم که زیر بار آتش جنگ، تندروی‌های سیاسی و ایدئولوژیک، خشونت‌ورزی سیاست‌بازان و قوانین تبعیض‌آمیز، آزادی‌ها و حقوق‌شان هر روز و همچنان سنگسار می‌شود اما قدم از مبارزه پس نمی‌کشند.

در قالب «برنامه ادغام مجدد» که با حمایت جامعه جهانی پس از سقوط طالبان آغاز یافت، ۵٫۸ میلیون مهاجر افغان از پاکستان و ایران به افغانستان بازگشته‌اند و این بزرگ‌ترین بازگشت داو‌طلبانه در تاریخ کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان محسوب می‌شود. علی‌رغم رکورد بازگشت داو‌طلبانه مهاجران افغان و مصایبی که در راه بازگشت‌شان روبه‌رو می‌شوند، مقامات رسمی ‌پاکستان و ایران در برخی اوقات از این مساله که حقیقتا یک مساله بشر‌دوستانه می‌باشد به‌عنوان یک بار بر دوش اقتصاد کشورهای‌شان و یا خطر باالقوه برای سربازگیری تروریسم یاد می‌کنند. این کلیشه‌های سیاسی نه تنها واقعیت مساله پناهندگان را تحریف می‌کند، بلکه بسیاری از خدماتی را که پناهندگان به کشورهای میزبان و جهان انجام داده‌اند نیز یک‌سره نا‌دیده می‌گیرند.