موضوعات

  پیشگفتار در کنفرانس یک روزه ای در باره عدالت و مصالحه در کابل در تاریخ ۱۹ قوس ۱۳۸۹(۱۰ نوامبر ۲۰۱۰)، آقای فرانسس وندرل، نماینده پیشین اتحادیه اروپا در افغانستان، با جملات زیر بر نیاز […]

دومینیک دو ویلپن، نخست وزیر پیشین هم در ١٣ ژانویه در تریبونی در نشریه «ژورنال دو دیمانش» با عنوان: «نه، جنگ شیوه فرانسه نیست» چنین ابراز نگرانی می کند: «تسلیم اندیشه جنگ برای جنگ نشویم. اتفاق نظر برای جنگ، شتاب آشکار، استدلال های از پیش آشنای “جنگ برضد تروریسم” مرا نگران می کنند. این فرانسه نیست. از دهه های ازدست رفته در جنگ ها در افغانستان، عراق و لیبی درس بگیریم. این جنگ ها هرگز یک حکومت مستحکم دموکراتیک نساخته اند. برعکس، این جنگ ها به نفع تجزیه و جدایی، حکومت های ورشکسته، قانون های عهد عتیق و شبه نظامیان مسلح عمل می کنند. این جنگ ها هرگز به غلبه بر تروریست ها درمنطقه منتهی نشده اند، برعکس، همواره به تندروترین عناصر مشروعیت بخشیده اند».

گفتگوی شهزاده سمرقندی با گلرخسار

آرمان شهر مجموعه ای از قصه های هانس کریستین اندرسن را برای اولین بار در افغانستان منتشر کرد

کتاب «گام به گام تا مرد شدن» به قلم پینار سَلَک (Pinar Selek)، در سال ۲۰۰۸ به زبان ترکی استانبولی چاپ و منتشر شده است. پینار سلک در این کتاب، فرایند «مرد شدن» مردان در جامعه امروزی ترکیه را از دریچه فمینیسم تحلیل می کند.

برگزیدگان دور اول این جایزه عبارت اند از:
-الیاس علوی برای شعر “خدا کند انگورها برسند” در بخش شعر (افغانستان)
-سید مهدی موسوی برای شعر “آن ابرهای تیره و این سایه ها شوم اند” در بخش شعر (ایران)
-امان پویامک برای داستان “سنگ مفت، گنجشک مفت” در بخش داستان (افغانستان)
حسین شکربیگی برای داستان “جنگ بود دیگر” در بخش داستان (ایران)

۲۴۶ تن از دوستان شاعر و نویسنده حدود هزار اثر را در پاسخ به فراخوان اولین دور جایزه صلح سیمرغ به دبیرخانه این جایزه فرستادند. از این تعداد ۷۰ نفر از افغانستان، ۱۷۸ نفر از ایران و ۲ نفر از تاجیکستان شرکت کننده داریم.

دبیرخانه این جایزه از ناشران افغانستانی علاقه مند به شرکت در این جایزه تقاضا می کند الی تاریخ پنجم میزان ۱۳۹۱ یک نسخه از هر کدام از کتاب هایی را که در زمینه های علوم اجتماعی، تاریخ، علوم سیاسی و ادبیات و هنر چاپ کرده اند به دبیرخانه جشنواره برسانند.

ما خود سی مرغ هستیم و در کانون و پیرامون، اگر بیدار شویم، سازنده و نگهبان صلح پایدار… و اگر هوشیار باشیم و باور کنیم، آستین بالا بزنیم. منجی، خودمان هستیم.

از محتوای کتاب برمی‌آمد که نویسنده، همچون بسیاری از مردان هم‌عصر خود، از سرکشی و نافرمانی روزافزون زنان طبقه مرفه شهرنشین نگران و ناراحت است و به این وسیله خواسته تا هم ناراحتی خود را ابراز نماید و هم –شاید- گامی اصلاحی در جهت تربیت آنان بردارد.