تورپیکی نوابی، فوق لیسانس اداره و مدیریت از هندوستان و عضو شورای ولایتی ولایت کابل است. مهم ترین ترس او این است که با خروج احتمالی نیروهای بین المللی از افغانستان، وضعیت مملکت بار دیگر به دوران تاریک قبل از سال ۱۹۹۲ برگردد. او می گوید همین که من به عنوان یک زن امروز پا به عرصه سیاست گذاشته ام و از حقی که دارم استفاده می کنم برایم یک ابتکار مثبت در دوران جدید تلقی می شود و نیز معتقد است که نمونه های قیام های مردمی در برابر طالبان نمایانگر این است که دیگر مردم نمی خواهند طالبان دوباره بر سرنوشت افغانستان حاکم شوند. برای او مهم ترین دستاورد دوران جدید فعالیت چشم گیر نهاد های جامعه مدنی است و همچنین آزادی بیان و تعلیم و تربیت دختران در اکثر نقاط افغانستان.
لطفا خودتان را معرفی کنید.
من تورپیکی نوابی هستم عضو شورای ولایتی ولایت کابل و نامزد دور آینده شورای ولایتی کابل. تحصیلات ابتدایی خود را در ولایت ننگرهار و کابل به پایان رسانیده ام و بعداً وارد انستیتوی مکانیک کابل شدم. در ادامه هم فوق لیسانس خود را در بخش اداره و مدیریت از هندوستان گرفته ام. مدت سی و دو سال است که در ارگان های مختلف دولتی و غیر دولتی ایفای وظیفه کرده ام.
آیا خاطره ای دارید که در آن حقوق بشری شخص شما نقض شده و این مساله در زندگی شما تاثیرگذار بوده باشد؟
نقض حقوق بشری مردم در افغانستان تقریبا هر روز اتفاق می افتد و من هم عضو این جامعه هستم و طبعاً یکی از قربانیان نقض حقوق بشری هستم. در دوره کمپاین های انتخاباتی مشاهده کردم که تصاویر نامزدان زن را پاره می کردند و به جای آن تصاویر نامزدان مرد را می چسباندند و با تصاویر من هم این کار صورت گرفت که این خود نقض صریح حقوق بشری افراد یک جامعه به حساب می آید.
چه چیزی در دوران جدید اعتماد شما را جلب کرده و شما آن را به عنوان یک نوآوری و ابتکار مثبت ارزیابی می کنید؟
همین که من به عنوان یک زن امروز پا به عرصه سیاست گذاشته ام و از حقی که دارم استفاده می کنم برایم یک ابتکار مثبت دوران جدید تلقی می شود.
مهم ترین دستاوردهای دوران جدید چه بوده است؟
به عنوان مهم ترین دستاورد ها می توان از فعالیت چشم گیر نهاد های جامعه مدنی یاد کرد و همچنان آزادی بیان و تعلیم و تربیت دختران در اکثر نقاط افغانستان.
مهم ترین ترس امروز شما چیست؟
مهم ترین ترس من این است که با خروج احتمالی نیروهای بین المللی از افغانستان، ما دوباره به دوران سیاه قبل از سال ۱۹۹۲ برگردیم.
سه چالش بزرگ پیش روی افغانستان چیست؟
اولین چالش امنیت است که ما به چشم و سر می بینیم، مسئله دیگر بیکاری جوانان است و به همین دلیل هم جوانان می خواهند به خاطر به دست آوردن کار به کشور های غربی پناه ببرند که بعضی اوقات اخبار غرق شدن کشتی های مهاجرین غیر قانونی افغان در آب های بین المللی منتشر می شود. ضعف اقتصادی هم یکی دیگر از چالش های فراروی افغانستان است، این چالش باعث ایجاد چالش های دیگر در عرصه های مختلف می شود.
فکر میکنید جامعه افغانستان امروز اجازه خواهد داد که دوباره سناریوی بسته شدن مکاتب به روی دختران و عدم حضور اجتماعی زنان تکرار شود؟
من بر این باور هستم که هیچکس در افغانستان نمی خواهد که چنین سناریویی تکرار شود به خاطر این که مردم افغانستان یک بار چنین چیزی را تجربه کرده اند و نتیجه خیلی غم انگیزی را به دست آوردند. نمونه های قیام های مردمی در برابر طالبان نمایانگر این است که دیگر مردم نمی خواهند طالبان دوباره بر سرنوشت افغانستان حاکم شوند.
آیا خاطره ای دارید که در آن حقوق بشری یکی از اعضای زن خانواده و یا آشنایان شما نقض شده باشد؟
بدترین خاطره من و تمام زن های خانواده من این است که برای مدت تقریباً شش سال در دوران طالبان حق تحصیل و کار از ما گرفته شده بود.
عوامل بازدارنده در مقابل مشارکت زنان در عرصه های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی چیست؟
یکی از عوامل نبود امنیت است، دیگری فرهنگ های ناپسند رایج در جامعه افغانستان است که هیچ گاه به زنان اجازه دخالت در امور سیاسی داده نمی شود و مردان همیشه فکر می کنند فعالیت های سیاسی مختص به احزاب است و چون زنان در احزاب سیاسی حضور ندارند، پس حق دخالت در امور سیاسی را هم ندارند و عامل سوم هم بی باوری زنان به وعده های داده شده از سوی دولت مردان و جامعه جهانی و همچنان اوضاع سیاسی و امنیتی است.
سه مطالبه عمده زنان چیست؟
در قدم نخست، خواست زنان حل مسایل امنیتی است تا بتوانند در پرتو امنیت از حقوقی که شریعت و قانون اساسی به آنها داده استفاده کنند. خواست دوم تقویت اقتصادی خانواده ها است زیرا تا اقتصاد خانواده تقویت نشود زمینه تعلیم و تحصیل برای افراد یک خانواده فراهم نمی شود و خواست سوم زنان هم اصلاح رسوم ناپسند در افغانستان و حاکمیت قانون است، زیرا با حاکمیت قانون است که تمام افراد به حق قانونی شان می رسند.
منابع و مراکز قابل اتکا در داخل افغانستان برای پیشبرد حقوق ومطالبات زنان کدامند؟
به نظر من جامعه مدنی بهترین نقطه قابل اتکا برای پیشبرد حقوق و مطالبات زنان در افغانستان است. چون با همبستگی و یکپارچی نهاد های جامعه مدنی و فشار این نهاد ها روی دولت زنان می توانند به خواست ها و مطالبات شان برسند.
برای دختر خودتان چه آرزویی دارید؟
چون من دختر ندارم تمام دختران افغانستان را دختران خود می دانم، آرزوی من این است که تمام دختران هیچگاه با چالش هایی که ما مواجه شده بودیم، مواجه نشوند و مانند دختران کشور های آزاد جهان در یک فضای کاملاً انسانی به زندگی، کار و تحصیل خود ادامه بدهند.
شما در حوزه خصوصی و یا عمومی یعنی فعالیتهای مدنی و حرفه ای خود برای رفع موانع ذکر شده از جمله تبعیض چه کرده اید و چه می کنید.
آرزوی من یک صلح سراسری برای تمام مردم افغانستان است و می خواهم که هیچ مشکلی در این وطن وجود نداشته باشد و از خداوند می خواهم بعد از انتخابات یک حکومت خوب روی کار بیاید تا تمام مردم افغانستان یکسان از حقوق شان برخوردار باشند و قانون برای همه یکسان تطبیق شود.
-
«افغانستان به روایت دیگر» کمپینی است که به وسیله آرمان شهر OPEN ASIA و فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشرFIDH به مدت ۱۰۰ روز تا انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان جریان دارد. در این کمپین شخصیت های برجسته اجتماعی، سیاسی و فرهنگی با گفتگو در مورد جامعه ای که دربرگیرنده حقوق زنان و حقوق انسان باشد، صدای مترقی افغانستان را به گوش میرسانند.
شما می توانید روزی یک مصاحبه از کمپاین «افغانستان به روایت دیگر» را در روزنامه ۸ صبح و انگلیسی آن را در وبسایت روزنامه هافینگتون پست (Huffington Post) بخوانید. همچنین این مصاحبه ها در وبسایت فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر (FIDH) نیز قابل دسترس است.
وبسایت فدراسیون بین المللی حقوق بشر: www.fidh.org
وبسایت روزنامه هافینگتون پست: www.huffingtonpost.com/unveiling-afghanistan
