ایران زمین، فرزند شایسته خود را از دست داد
استاد محمدرضا شجریان، صدای رسای جغرافیای بزرگ فرهنگی ایران و خراسان زمین و پاسدار میراث باربد و نکیسا روز ۱۳ مهرماه ۱۳۹۹، از میان ما رفت. او عصاره تاریخ هنر موسیقی با جادوی صدا و تکیه بر گنجینه ادبی زبان پارسی از دیروز تا امروز، نغمه انسانیت را در گوش جان انسانها دمید. او هنرمندی بزرگ، آگاه، مترقی و معترض بود که خود را جزیی از مردم می دانست و برای وصل کردن آمده بود؛ و در طول زندگی عزتمند خود، با صداقت در کنار آنها ایستاد.
استاد محمدرضا شجریان، نه تنها در عرصه موسیقی فخر جهان بود، هنر و مرام او وطن آزادی خواهی و رستاخیز بود. مانند نیاکان خود از فردوسی تا مشروطه و مبارزان جنبش روشنگری، دغدغه آزادی، آبادانی و ترقی سرزمین خود را داشت. او میزبان تاریخ بود، مرزهای سیاسی را در نوردید و در مقابل خودکامگی سر تسلیم فرود نیاورد.
بنیاد آرمان شهر، این افتخار را داشت که در سال ۱۳۹۵ در سومین دوره از جایزه بین المللی صلح سیمرغ خود، تندیس لاجوردین این جشنواره را «به پاس یک عمر فعالیت هنری و همواره در کنار مردم بودن» به ایشان تقدیم کند. او می دانست و ما می دانیم که بی مرغ سحر، سیمرغ به مقصد نخواهد رسید. ما از این فرزند شایسته ایران زمین و گنجینه هنری بی پایانی که به میراث گذاشت می آموزیم که در پس هر تندبادی، آزادی و تعالی در انتظارمان نیست و همنوا با پیر درنا می گوییم:
دریغ است ایران که ویران شود
کنام پلنگان و شیران شود
این سوگواری دسته جمعی از چهارگوشه جهان، برای سیاووش زمانه نشان از آن دارد که قضاوت تاریخی مردم فارغ از بی مهری و جباریت اهل سیاست است.
بنیاد آرمان شهر/OPENASIA
۱۹مهر ماه ۱۳۹۹ برابر با ۱۰ اکتبر ۲۰۲۰
