کارزار «واژه‌ها مهم‌اند: ۶۱ واژه، ۶۱ روز برای مقابله با خشونت جنسی و جنسیتی»
بنیاد آرمان شهر-OPENASIA و دیدهبان زنان برای عدالت در گذار (ObservatoryWJT#)
واژه‌ها مهم‌اند زیرا به ما اجازه می‌دهند چشمان خود را باز نگه داریم و مسیر درست را بیابیم. ما در این دوره، میخواهیم هر روز، تعریف جامع یک واژه را با هم بخوانیم و رابطه آن را با دیگر مفاهیم مربوط به خشونت جنسی و جنسیتی بدانیم. چرا که بدون دانستن این تعاریف دقیق، نمیتوانیم راه‌حل‌های موثری بیابیم و با دیگران به گفت‌گو بنشینیم. این اولین باری است که مجموعه‌ی این واژه‌گان در قالب یک کتاب به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی، عربی و فارسی گردهم آمده است.
واژه ۵۵، روز ۵۵
قربانی را مقصر دانستن
(VICTIM-BLAMING)
مقصر دانستن قربانی به جای مرتکب در موارد خشونت جنسی و جنسیتی معمول است.[i] قربانیان غالباً به صراحت به داشتن بخشی از یا تمام مسئولیت در آنچه بر آنها رخ داده است و بدنام شدن خانواده در اثر آن متهم و مسئول تلقی می‌شوند.[ii] به همین ترتیب، مقصر دانستن قربانیان[iii] جزء اصلی فرهنگ تجاوز به عنف است.[iv] این تلقی که در همه سطوح جامعه رواج دارد مانع از آن می‌شود که قربانیان خشونت جنسی را گزارش دهند و بنابراین به فرهنگ مصونیت از مجازات برای چنین جنایت‌هایی کمک می‌کند.[v]
یک مثال کلاسیک این است که زنان و دختران به دلیل نحوه لباس پوشیدن یا رفتارشان قبل از تجاوز مورد بازجویی یا انتقاد قرار می‌گیرند که اغلب منجر به این نتیجه می‌شود که در واقع آنها مسئول واقعه هستند.[vi]
یادآوری این نکته مهم است که قربانیان خشونت جنسی و جنسیتی هرگز مقصر نیستند یا مسئولیتی در قبال خشونتی که متحمل شده‌اند ندارند. همه عواملی که هدف‌شان انداختن مسئولیت خشونت‌ها به گردن قربانی است یا در این کار سهم دارند بی‌ربط هستند و فقط به قربانیان آسیب بیشتری وارد می‌کنند. مسئولیت و تقصیر فقط و به‌طور کامل باید به عهده مرتکبان (و همدستان، در صورت وجود) تلقی شود.[vii]
مرتبط با این بخش: بدنام‌سازی
برای خواندن مطلب به انگلیسی با جستجوی کلمه مورد نظر در متن انگلیسی کتاب به این لینک مراجعه کنید.
#Armanshahr_Foundation_OPENASIA_آرمان شهر
#کارزار_واژه‌ها_مهم‌اند_۶۱_واژه_۶۱_روز_برای_مقابله_با خشونت_جنسی_و_جنسیتی
#انتشارات آرمان شهر| Armanshahr Publishing
————————————————
پانوشت‌ها:
[i] شورای امنیت سازمان ملل متحد، گزارش دبیرکل در مورد خشونت‌های جنسی مرتبط با درگیری‌ها، S/2017/249، ۱۵ آوریل ۲۰۱۷، بندهای ۱۰-۱۱؛ صلح‌بانی سازمان ملل متحد، «از جوامع خواسته شد به جای مقصر دانستن و ریختن آبروی بازماندگان خشونت جنسی از آنها حمایت کنند»، ۱۴ جولای ۲۰۱۹، در https://peacekeeping.un.org/en/communities-urged-to-support-survivors-of-sexual-violence-rather-blaming-and-shaming-them.
[ii] همان، بند ۱۱. همچنین نگاه کنید به اصطلاح «بدنام‌سازی» در بالا.
[iii] این اصطلاح را فمینیست‌ها در دهه ۱۹۷۰ در ایالات متحده آمریکا اختراع کردند و آن را برای «نشان دادن روش‌هایی به‌کار بردند که جامعه با استفاده از آنها قربانیان تعرض جنسی و خشونت جنسی را مقصر می‌دانند و خشونت جنسی را عادی می‌کند.» مرکز بحران تجاوز جنسیWAVAW Cape، «فرهنگ تجاوز جنسی چیست؟»، در https://www.wavaw.ca/what-is-rape-culture/
[iv] فرهنگ تجاوز جنسی را می‌توان به‌عنوان «مجموعه پیچیده عقایدی تعریف کرد که پرخاشگری جنسی مردان را تشویق و از خشونت علیه زنان حمایت می‌کند. این جامعه‌ای است که در آن خشونت سکسی و تمایل جنسی خشونت تلقی می‌شود. در فرهنگ تجاوز جنسی، زنان پیوسته تهدید به خشونت را درک می‌کنند که از اظهارات جنسی تا لمس جنسی تا تجاوز جنسی را دربر می‌گیرد. فرهنگ تجاوز جنسی، تروریسم جسمی و عاطفی علیه زنان را به‌عنوان قاعده پذیرفته است.[…] در فرهنگ تجاوز جنسی زنان و مردان خشونت جنسی را به‌عنوان واقعیت زندگی و اجتناب‌ناپذیر فرض می‌کنند […] اما […] بخش مهمی از آنچه به‌عنوان اجتناب‌ناپذیر می‌پذیریم در واقع بیان ارزش‌ها و نگرش‌های قابل تغییر است.» E. Buchwald، P. Fletcher and M. Roth، دگرگون کردن فرهنگ تجاوز جنسی (Transforming a Rape Culture)، چاپ اول، Milkweed Editions، ۱۹۹۵.
[v] فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر و مطالعات فمینیستی نظره، بنیاد جدید زنان و قیام زنان در جهان عرب، مصر: کنار گذاشتن زنان ـ خشونت جنسی در عرصه عمومی، ۲۰۱۴، ص ۳۵، در https://www.fidh.org/IMG/pdf/egypt_women_final_english.pdf.
[vi] همان منبع؛ مرکز منابع برای قربانیان جنایت در کانادا (The Canadian Resource Centre for Victims of Crime)، مقصر دانستن قربانیان، ۲۰۰۹، ص ۴-۵، در https://crcvc.ca/docs/victim_blaming.pdf؛ E. E. Ayala،B. Kotary و M. Hetz (2018)، «سهم تقصیر قربانیان و مرتکبان: تاثیرهای جنسیت قربانی، جنسیت مرتکب و رابطه»، Journal of Interpersonal Violence، دوره ۳۳(۱)، ص ۹۵. عوامل دیگر در مقصر دانستن قربانیان: اگر قربانی شب تنها بود، در منطقه‌ای ناامن، اگر تحت تأثیر الکل و/یا مواد مخدر بود، اگر سابقه جنسی یا عاشقانه با مرتکب داشته، یا اگر لباس به‌اصطلاح «تحریک آمیز» پوشیده بود. نگاه کنید به دفتر مواد مخدر و جرائم سازمان ملل متحد (UNODC)، کتابچه راهنما در مورد اقدامات موثر پیگرد قانونی درمورد خشونت علیه زنان و دختران، مجموعه کتابچه‌های عدالت کیفری، ۲۰۱۴، ص ۲۹، در https://www.unodc.org/documents/justice-and-prison-reform/Handbook_on_effective_prosecution_responses_to_violence_against_women_and_girls.pdf؛ نهاد زنان سازمان ملل، «از جایی که ایستاده‌ام: به من نگو چگونه لباس بپوشم!»، ۱۲ نوامبر ۲۰۱۸، در https://www.unwomen.org/en/news/stories/2018/11/from-where-i-stand-cindy-sirinya-bishop.
[vii] نگاه کنید به UN News، «مرتکبان باید به خاطر خشونت جنسی مرتبط با درگیری شرمنده شوند، نه قربانیان ــ گزارش سازمان ملل»، ۳ مه ۲۰۱۷، در https://news.un.org/en/story/2017/05/556502-perpetrators-not-victims-should-be-shamed-conflict-related-sexual-violence-un؛ سازمان ملل متحد، «۱۶ روش برای مقابله با فرهنگ تجاوز جنسی»، ۱۸ نوامبر ۲۰۱۹، در https://www.unwomen.org/en/news/stories/2019/11/compilation-ways-you-can-stand-against-rape-culture.
