منبع: بی بی سی
استفاده از آنچه امروز به عنوان سلاح‌های کشتار جمعی می‌شناسیم سابقه‌ای طولانی دارد. بخار گوگرد، جنازه قربانیان طاعون و رواندازهای آلوده به آبله، اجداد بمب‌های شیمیایی و میکروبی امروزی هستند.
۴۰۰ سال پیش از میلاد مسیح اسپارتی‌ها با استفاده از «بمب‌هایی» که بخار گوگرد می‌پراکند سربازان دشمن آتنی را به فرار واداشتند. در قرون وسطا جنازه‌های قربانیان طاعون و وبا را در آب یا بر دیوار قلعه‌هایی می‌انداختند که به محاصره درآمده بودند.
برخی «طاعون سیاه» را، که بخش بزرگی از جمعیت اروپا قربانی آن شد، نتیجه «حمله میکروبی» در جنگ کریمه می‌دانند. (جنگی میان امپراطوری‌های فرانسه، بریتانیا و روسیه و پادشاهی ساردینیا در سال‌های ۱۸۵۳-۱۸۵۶)
نیروهای اسپانیایی و بریتانیایی هم در جریان تسلط بر قاره نویافته آمریکا و کشتار سرخ‌پوستان بومی پتوهای آلوده به آبله به آنان می‌دادند.
اولین استفاده از جنگ‌افزار شیمیایی، به شکلی که امروزه می‌شناسیم، در جنگ جهانی اول انجام شد. پیامدهای استفاده از این جنگ‌افزار آن قدر هولناک بود که کشورهای درگیر را به امضای پیمانی برای عدم استفاده از تسلیحات شیمیایی واداشت.
با این حال این سلاح‌ها و دیگر سلاح‌های کشتار جمعی همچنان مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
جدول یک قرن کشتار جمعی در کشورهای مختلف
