جهان

مصوب ۹ ژوئیه ۱۹۴۸ کنفرانس عمومی سازمان بین المللی کار در سی و یکمین اجلاس آن تاریخ رسمیت یافتن: ۴ ژوئیه ۱۹۵۰ مطابق ماده ۱۵ کنفرانس عمومی سازمان بین المللی کار، که به وسیله هیات […]

در اجلاسی که به وسیله هیات مدیره اداره بین المللی کار تشکیل شد و در اجلاس ۳۲ آن در ۸ ژوئیه ۱۹۴۹، و با تصمیم درباره تصویب بعضی از پیشنهادهای مربوط به اجرای اصول حق سازمان دادن و مذاکره دسته جمعی، که چهارمین مورد در دستور کار این اجلاس است و با اخذ تصمیم درباره این که این پیشنهادها باید به شکل کنوانسیون بین المللی در آید، کنوانسیون زیر را که می توان به عنوان «کنوانسیون حق سازمان دادن و مذاکره دسته جمعی ۱۹۴۹» به آن اشاره کرد در اولین روز ژوئیه سال ۱۹۴۹ تصویب کند.

مصوب هشتمین کنگره سازمان ملل متحد درباره پیشگیری از جرم و رفتار با متخلفان هاوانا، کوبا – ۲۷ اوت تا ۷ سپتامبر ۱۹۹۰

«قربانیان» به معنی اشخاصی هستند که به صورت فردی یا جمعی به دلیل اعمال یا ارتکاب های ناقض قوانین جزایی فعال در دولت ها از جمله قوانین نهی کننده سوء استفاده جزایی از قدرتع متحمل صدمه از جمله صدمه جسمی و ذهنی، دشواری روحی، ضرر اقتصادیع محرومیت قابل توجه از آزادی های بنیادین شان شده باشند.

مجمع عمومی، به پیروی از منشور ملل متحد، اعلامیه جهانی حقوق بشر، میثاق های بین المللی مربوط به حقوق بشر، سایر اسناد مربوط به حقوق بشر و اعلامیه و برنامه اقدام وین، ضمن تایید اهمیت رسیدگی به مساله دادخواهی ها و جبران خسارت برای قربانیان موارد نقض فاحش قانون بین المللی عهد خود را درباره برطرف کردن رنج قربانیان، بازماندگان و نسل های آینده انسان حفظ، و بار دیگر حقوق بین الملل را در این زمینه تایید می کند.

کوفی عنان: اعلامیه هزاره سازمان ملل سندی راهنما برای سده ای جدید است. این اعلامیه که در اجلاس هزاره – که از ۶ تا ۸ سپتامبر ۲۰۰۰ در نیویورک تشکیل شد – به تصویب رسید، نقطه نظرات سران ۱۴۷ کشور و دولت و در مجموع ۱۹۱ ملت را که در این بزرگترین گردهمایی رهبران جهان در تاریخ شرکت کردند، منعکس می کند.

مجمع عمومی ملل متحد (طی قطعنامه ۴۶/۹۱) اصول ملل متحد برای سالمندان را در ۱۶ دسامبر ۱۹۹۱، تصویب کرد. حکومت ها تشویق شدند تا این اصول را در هر زمان ممکن در برنامه های ملی خود بگنجانند. برخی نکته های برجسته این اصول عبارتند از:

اساسنامه دیوان بین‌المللی دادگستری جزء لاینفک منشور ملل متحد است. اصلاحات مربوط به مواد ۲۳، ۲۷ و ۶۱ منشور در ۱۷ دسامبر ۱۹۶۳ توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد به تصویب رسید و از ۳۱ اوت ۱۹۶۵ لازم‌الاجرا گردید. اصلاح بیشتری مربوط به ماده ۶۱ در ۲۰ دسامبر ۱۹۷۱ توسط مجمع عمومی به تصویب رسید و در ۲۴ سپتامبر ۱۹۷۳ لازم‌الاجرا گردید. اصلاح ماده ۱۰۹ نیز که در تاریخ ۲۰ دسامبر ۱۹۶۵ به تصویب مجمع عمومی رسید در ۱۲ ژوئن ۱۹۶۸ لازم‌الاجرا گردید.

سازمان‌های معلولان در اواخر دهه ۱۹۶۰ در بعضی از کشورها شروع به تنظیم و ارائه مفهومی جدید از معلولیت کردند. این مفهوم جدید ارتباط نزدیک بین محدودیت‌های تجربه شده به وسیله معلولان، طراحی و ساختار محیط‌های زیست آنان و تلقی و نگرش مردم عادی را نسبت به آنان نشان می‌داد. درهمان زمان مشکلات ناشی از معلولیت در کشورهای در حال توسعه هرچه بیشتر نشان داده می‌شد. برآورد درصد جمعیت معلول در آن کشورها بسیار زیاد و بیشتر معلولان بی‌نهایت فقیر بودند.

این اعلامیه درباره حقوق افراد معلول را اعلام می‌دارد و خواهان اقدام ملی و بین‌المللی برای تضمین این امر است که از این اعلامیه به عنوان مبنا و چارچوب اقدام مشترک برای حمایت از این حقوق استفاده شود: