موضوعات

خلیل رومان، نویسنده، پژوهشگر، فعال مدنی و کارشناس رسانه، سیاستگران، اقتصادپیشگان و رسانه‌های فاسد را سه ضلع مثلث فساد دانسته و می‌گوید: «هر یک از این سه ضلع، یکی به کمک دیگری، در پی این هستند که دموکراسی نوپای کشور را به زندان مردم مستحق و به بیمه‌ی حیات سیاسی، اقتصادی و فرمانروایی خویش بدل کنند.»
این ‌گفت‌وگو در ادامه کمپین «افغانستان به روایت دیگر» منتشر شده است

محمدرحیم جامی، فعال مدنی و عضو گروه ۲۱ رهبر جوان افغانستان، نگران است به خاطر مصلحت‌ها و سازگاری‌های سیاسی، خیلی از دستاوردهای سیزده سال گذشته‌ی افغانستان از دست برود. او که توقف پروسه‌‌های نوسازی و بازسازی را معادل بازگشت به دوران گذشته می‌داند،‌ می‌گوید: «می‌ترسم بعد از خروج نیروهای بین‌المللی و جامعه‌ی جهانی از کشور، تمام پروژه‌های کوتاه‌مدت تعطیل شود و امکان تبدیل‌‌شان به طرح‌های بلندمدت فراهم نشود.»

این ‌گفت‌وگو در ادامه کمپین «افغانستان به روایت دیگر» منتشر شده است.

هفت‌روزنامه حقوق بشری بین‌المللی شماره ۱۷۴

هفت‌روزنامه حقوق بشری زنان شماره ۱۷۱ و ۱۷۲

رهنورد زریاب نویسنده و پژوهشگر نامی فارسی زبان یکی از سخنران های هفته حقوق بشر بنیاد آرمان شهر در سال ۲۰۱۶ با سوژه “کودکان جنگ، پناه‌جویان و بازگشته‌گان” بود که در میزگردی با عنوان ” فرهنگ: جای خالی کودکان” به گسستن از فضای آموزشی سنتی در جامعه افغانستان پرداخت. در عین‌حال او معتقد است ما هنوز ابزار اصیل آموزشی دنیای مدرن را در اختیار نداریم.

ضیا مبلغ، سرپرست مؤسسه‌ی جامعه‌ی باز افغانستان، در تشریح چالش‌های سیاسی پیش روی کشور تصریح می‌کند: «در بخش سیاسی ما با دو چالش عمده روبه‌روییم: یکی حکمرانانی که هیچ تمکینی به قانون اساسی ندارند. این حکمرانان ولو پیشینه‌ی تکنوکراتیک نیز داشته باشند، زمانی که قانون را نقض کنند، ما آنها را جنگ‌سالار می‌دانیم؛ چون آنها قدرت فردی خویش را فراتر از قانون می‌دانند.» و می‌افزاید:‌ »این بخشی از مشکل دیگری است که ما آن را به نام فساد می‌خوانیم. فساد سازمان‌یافته و فساد اداری، کشور را فلج ساخته است. در بعد فرهنگی نیز فکر می‌کنم مجال برای رشد فرهنگ در کشور فراهم نشده است. ما بر اثر جنگ‌های طولانی از کاروان فرهنگی و معلوماتی جهان عقب مانده ایم.»

فتانه گیلانی مسوول اجتماع زنان افغانستان، تبلیغ روی موضوع رفتن مردم به مکاتب را حرکتی نمایشی دانسته و می‌گوید: «رفتن مردم به مکاتب و بازسازی افغانستان به نظر من شعارهایی بیش نیستند. در گذشته مردم به مکاتب می‌رفتند و این چیز نویی نیست. سامانه‌ی درسی نسبت به حال، هزاران مرتبه خوب‌تر بود و مردم با سوادتر و مسؤولیت‌پذیرتر بودند.» به باور او بزرگترین دستاورد دوران اخیر، چیزی جز آزادی بیان نیست.

عاصف حسینی، فعال سیاسی و فرهنگی، اکنون دانشجوی دوره‌ی دکترای مدیریت بحران بین‌الملل در کشور آلمان است. او که به قدرت اثرگذاری جامعه‌ی مدنی معتقد است، بی‌برنامگی، یعنی نبود اراده‌ی سیاسی درست و منطقی برای حل بحران افغانستان را مهم‌ترین عامل ترس خود از آینده‌ی کشور می‌داند. وی وقتی در سال ۲۰۰۵ نامزد انتخابات پارلمانی شد، شعار تبلیغاتی خود را چنین برگزید: احترام به زنان، احترام به کل جامعه است.

گفت‌وگو با آمنه افضلی در کمپین افغانستان به روایت دیگر

باری سلام، روزنامه‌نگار، طنزنویس و فعال مدنی، تحول فکری ایجاد شده طی سیزده سال گذشته بین نسل جوان افغانستان را امیدبخش دانسته و آینده‌ی کشور را متکی به نیرو و عزم و اراده‌ی این نسل نو و تحصیل‌کرده می‌داند. به باور وی «نسل نو، هم با گذشته رابطه دارد و هم به آینده چشم دوخته است؛ جنگ‌گریز است؛ می‌تواند مرز خوب و بد را تشخیص دهد و به هیچ وجه حاضر نیست دستاوردها ده سال اخیر و طرز و شیوه‌ی زندگی جدید را از دست بدهد.
این گفت‌وگو در ادامه کمپین «افغانستان به روایت دیگر» منتشر شده است