دیپا کومار | ترجمه ندا رضایی
در ماه مارس ۲۰۱۴، در روز جهانی زن، کارزاری جهانی برای مبارزه با نابرابری جنسیتی و خشونت علیه زنان به راه افتاد. اگر به آنچه که زنان طی سالهای اخیر تجربه کرده‌اند نظری بیافکنیم قطعاً اهمیت چنین کارزارهایی را بیشتر درک می‌کنیم. به عنوان مثال، در ارتش ایالات متحده، تجاوز و آزار جنسی یک مسئله اساسی است و تنها در سال ۲۰۱۲، حدود ۲۶۰۰۰ تجاوز و آزار جنسی در آن گزارش شده است با توجه به این که از هر هفت قربانی تنها یک نفر موارد آزار جنسی را گزارش می‌دهد. در بریتانیا، پس از بحران مالی سال ۲۰۰۸، خشونت خانگی بهطور چشمگیری افزایش پیدا کرد و در سال ۲۰۱۰ حدود سی و پنج درصد رشد یافت. در افغانستان پس از اشغال ایالات متحده/ ناتو و ارتقاء جنگ سالاران به مشاغل اجرائی، خشونت جنسی و فیزیکی علیه زنان به میزان قابلتوجهی افزایش یافت. در حمله اسرائیل به غزه بیش از ۲۰۰۰ نفر قتلعام شدند که درصد قابل توجهی از قربانیان از میان زنان و دختران بودند. با نگاه به این آمار میتوان نتیجه گرفت که برپایی کارزاری بینالمللی برای مبارزه با خشونت‌هایی که زنان در سراسر جهان از ایالات متحده تا انگلستان، فلسطین، عراق، افغانستان، هند و دیگر کشورها تجربه می‌کنند ضروری است.
با این حال، این کارزار، آنی نبود که انتظارش…..
