۱۷ قوس/آذر ۱۳۹۷ برابر با ۸ دسامبر ۲۰۱۸
بنیاد آرمان شهر، امسال نیز به روال شش سال گذشته، از ۱۷ قوس/ آذر الی ۲۴ قوس (۸ الی ۱۴ دسامبر) به مناسبت روز ملی قربانیان در افغانستان (۹ دسامبر)، روز جهانی حقوق بشر (۱۰ دسامبر) و هفتادمین سالگرد تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر، اقدام به برگزاری برنامه های متعدد آموزشی، اجتماعی- سیاسی، فرهنگی و هنری در قالب «هفته حقوق بشر» کرده است. این برنامه ها شامل سه روز کارگاه آموزشی حول موضوع « خشونت ها و جرائم جنسیتی در دوران جنگ و پس از جنگ»، دو برنامه گفتگوی عمومی حول مساله زنان و خشونت های جنسی و جنسیتی و گزارشی از کنفرانس ژنو، جشن اختتامیه «پنجمین دوره جایزه صلح سیمرغ و کمپین شهر رویایی من»، نمایشگاه عکس از آثار برگزیده نقاشی و نوشته کودکان در پنجمین دور جایزه صلح سیمرغ، نمایش فیلم در قالب «کاروان فیلم چهلگیس» و توزیع بیش از سه هزار کتاب از کتابهای تازه انتشارات آرمان شهر است.
آنچه که در ادامه می آید سخنرانی افتتاحیه ششمین دوره برگزاری هفته حقوق بشر توسط روح الامین امینی، معاون بنیاد آرمان شهر است:
انسان هفتاد ساله نیست هفت هزار ساله هم نیست او هزاران هزار سال روی این کره کوچک با اهریمن و فرشته زندگی کرده است به ابر و باد و مه خورشید و فلک عشق ورزیده و ابر و باد و مه و خورشید و فلک را لعنت کرده؛ انسان را گرامی داشته و انسان را گرامی نداشته.
انسان هفتاد ساله نیست اما هفتاد سال پیش پس از قرن ها عبور از چنگیز و رسیدن به هیتلر، پای سند کرامت خود را امضا کرده و در آغاز به خود یادآوری کرده: «تمام افراد بشر آزاد به دنیا می آیند و از لحاظ حیثیت و حقوق با هم برابرند. همه دارای عقل و وجدان اند و باید نسبت به یکدیگر با روح برادری رفتار کنند.» و در پایان گوش خود را کشیده و نوشته: “هیچ یک از مقررات اعلامیه حاضر نباید طوری تفسیر شود که متضمن حقی برای دولتی یا جمعیتی یا فردی باشد که به موجب آن بتواند هر یک از حقوق و آزادی های مندرج در اعلامیه را از بین ببرد و یا در آن راه، فعالیتی کند.”
هفتاد سال پیش در میانه این دو ماده ذکر کرده تفاوت های فرهنگی، جنسی، نژادی، سیاسی و… نمی توانند حقوق انسانی کسی را از او سلب کنند؛ به خود یادآوری کرده حق آزادی و امنیت، حق دسترسی به عدالت، حق انتخاب سرزمین، حق مالکیت، حق آزادی در انتخاب همسر، حق آزادی بیان و عقیده، حق کار منصفانه، حق دفاع از خود، حق استراحت و تفریح، حق سلامتی و رفاه و حق آموزش و پرورش از آن همه انسان هاست.
انسان هفتاد ساله نیست اما بیش از هفتاد سال پیش بیش از هفتاد میلیون از هم نوعان خود را به خاک و خون کشیده است بیش از دو برابر انسان هایی که در سرزمین ما زندگی نمی کنند بله درست شنیدید زندگی نمی کنند که چنگال جنگ و جهل هنوز گلوی ما را رها نکرده است.
نام آن فاجعه جنگ دوم جهانی بود نام این فاجعه جنگ سوم جهانی همین امروز این سرزمین و چندین کشور جهان در آتش جنگ می سوزند. در حالی که نیمی از جهان درگیر این جنگ هاست با این حساب جنگ جهانی که شاخ و دم ندارد در حالی که شاخ و دم دارد.
هفتاد سال پیش جنگ دوم جهانی انسان را وادار کرد وجدان خود را روی کاغذ بریزد و اعلامیه جهانی حقوق بشر را بنویسد. هفتاد سال بعد ما این جا گرد هم آمده ایم تا همزمان در جشن سیمرغ که این کودکان هستند سی ماده اعلامیه جهانی حقوق بشر را گرامی بداریم که انسان را گرامی داشته باشیم.
آیا می توان انسانی را پیدا کرد که حقوق ذکر شده در اعلامیه جهانی حقوق بشر را برای خود نخواهد؟ اما همین امروز جهان و این سرزمین انسان های زیادی را در خود دارد که حقوق ذکر شده در این اعلامیه را برای دیگران نمی خواهند و این سرآغاز هر جنگی است.
یک سال پیش از این کودکان صدای آرمان شهر را شنیدند و از قندهار تا هرات و کابل دو هزار نوشته و نقاشی در ستایش صلح برای ما فرستادند و چه دقیق و زیبا شمایل صلح را ترسیم کرده بودند و نفرت جنگ را می شناختند اگر به من می بود بی بی حلیمه، ام‌البنین، مهدیه یا هر کدام از این دختران و پسران، رییس شورای عالی صلح می شدند که به حق از هر کدام ما، رویاهای زیبا تری دارند.
هر کدام از این کودکان اعلامیه جهانی حقوق بشر را برای من و شما نوشته بودند و ترسیم کرده بودند در حالی که جهان بزرگ‌سالان هفتاد سال بعد یعنی امروز روی دیوار شهرها و روستاها خشونت را با خون می نویسد.
به قول شاملوی انسان، این کودکان شاخه هایی هستند که در سیاهی جنگل به سوی نور فریاد می کشند.
