زنان

وحیده صمدی می گوید: «ترس من این است که بعد از ده سال کوشش و تلاش برای تکوین حقوق زنان در کشور، گروهی قدرت سیاسی را دردست گیرند که هیچ اعتقادی به هویت زنان و حتا بشر بودن زنان ندارند.»

داکتر صاحب‌نظر مرادی تاکید می کند :«افغانستان امروز، افغانستان ده سال پیش نیست. با این همه مردم باید بدانند نیروی افراط گرا هنوز پشت دروازه های کابل و شهرهای افغانستان «دق الباب» می کند.» وی تاکید می کند که حراست از دست آوردهای ده سال گذشته وظیفه همه مردم افغانستان است.

محبوبه جمشیدی جان گرفتن دوباره زنان در جامعه، برساختن دولتی انتخابی و آموزش و پرورش مناسب را از دستاوردهای دوران جدید و نبود امنیت کامل در کشور، کشت و تولید مواد مخدر، تروریسم و فساد اداری را چالش های بزرگ جامعه می داند و معتقد است در صورتی که قانون حمایت از خانواده در کشور تصویب شود، یک نوآوری و ابتکار مثبت خواهد بود.

عزیز دلدار در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه کابل تدریس می کند. فیلم هم می سازد. هر چند دستاوردهای بزرگی را در این ۱۰ سال برای افغانستان بر می شمارد ، اما نسبت به تداوم این تغییرات و دستاوردها بی اعتماد است و بد بین. بزرگترین هراس او این است که روزی برسد که نتواند آنچه را در ذهن دارد بیان کند.

سونیا اقبال رشد چشمگیر میزان تحصیلات در ده سال گذشته، آزادی بیان و زمینه مناسب برای رشد و فعالیت زنان را از دستاوردهای دوران جدید می داند و عدم مدیریت، عدم امنیت و اقتصاد وابسته را به عنوان چالش های جدی می داند.

بخت محمد بختیار، رئیس مرکز علوم اجتماعی افغانستان، معتقد است اگر مراقب نباشیم و کمک‌های خارجی قطع شود، همه دستاوردهای دهه اخیر ممکن است از بین برود و کشور یک بار دیگر به حالت اختلافات و حتی جنگ و ویرانی بازگردد.

سمیه رامش، مسوول بنیاد مدنی نواندیشان و نامزد مستقل شورای ولایتی هرات است. مهمترین ترس او باز گشت طالبان به عرصه قدرت است و معتقد است اگر دولت با مساله ای به نام طالبان از در مصلحت اندیشی و برادری وارد شود و مبانی حقوق بشری را قربانی مصالح سیاسی کند، اوضاع هر روز بدتر خواهد شد.

رفیع بهروزیان، فعال عرصه موسیقی و مدیاست. او بیش از ۲۳ سال در ایران به عنوان مهاجر زندگی کرده و پس از سقوط طالبان به افغانستان بازگشته است. بهروزیان از انقلاب رسانه‌ای به عنوان یکی از مهم‌ترین دستاوردهای دهه اخیر یاد کرده، می‌گوید: «معتقدم تنها با جامعه‌ای آگاه و روشن می‌توان به کشوری مستقل و آباد تبدیل شد.»

سیف الدین سیحون، استاد اقتصاد در دانشگاه کابل و از طراحان استراتیژی حقوق و مصونیت اقتصادی زنان در وزارت امور زنان، با اشاره به مشکل تاریخی فقدان تداوم در سیاست‌های اجراشده در افغانستان می‌گوید: «متأسفانه نهادهای مدنی‌مان هم بی‌پایه و بی‌ریشه هستند و تجربه تاریخی‌شان بسیار محدود بوده است.»

مهم ترین ترس تورپیکی نوابی این است که با خروج احتمالی نیروهای بین المللی از افغانستان، وضعیت مملکت بار دیگر به دوران تاریک قبل از سال ۱۹۹۲ برگردد. او می گوید همین که من به عنوان یک زن امروز پا به عرصه سیاست گذاشته ام و از حقی که دارم استفاده می کنم برایم یک ابتکار مثبت در دوران جدید تلقی می شود.