جشن ١٠ سالگی آرمان شهر/ OPEN ASIA در پاریس
جشن ١۵ سالگی آرمان شهردر تاجیکستان را اینجا ببینید
جشن ١٠ سالگی آرمان شهر/ Open Asia به روایت بی بی سی
شاهرخ گلستان در پاریس
شنبه دهم دسامبر ۲۰۰۵ “سازمان آسیای آزاد” یا همان سازمان Open Asia دهمین سال تاسیس خود را در پاریس جشن گرفت.
سازمان آسیای آزاد که تشکیلات مستقلی است و به هیچ گروه سیاسی و یا نهاد دولتی تعلق ندارد، در زمان جنگ داخلی تاجیکستان و به همت نمایندگان جامعه مدنی ایرانی و تاجیک و افغان پایه گذاری شد و مدیریت منطقه ای آن را مبارک شریپوا جامعه شناس تاجیک بر عهده داشت.
به گفته گیسو جهانگیری مدیر فرانسوی سازمان “در روزهایی که دولت و نهادهای دولتی پاسخی به نیازهای جامعه نمی دادند. هدف ما و تمام دغدغه ما این بود که چگونه از خطرات جنگ نجات پیدا کنیم. فعالیت هایمان را روی چه چیزهایی متمرکز کنیم تا بتوانیم قدم های اولیه را به سوی دموکراسی برداریم.”
از مهمترین کارهای انجام شده در ده سال گذشته یک مطالعه سراسری در رابطه با خشونت در جامعه و خشونت در خانواده بود که قربانیان آن اکثرا زنان و دختران جوان هستند.
به گفته خانم جهانگیری “این پروژه دو ساله حدود هزار نفر آدم را جمع کرد، چندین انجمن از دل آن متولد شد و جامعه احساس کرد که این یک قضیه جدی است که باید به آن پاسخ داده شود و حتی در تائید آن یک قانون جدید در تاجیکستان وضع شد.”
پروژه “موفقیت آمیز” دیگر در رابطه با افغانستان بود و آن دعوت بین المللی شاعران جوان بود که به “کاروان هزار و یک شعر” برای صلح و دموکراسی در افغانستان به پیوندد.
در پاسخ بیش از نهصد شعر از چهار گوشه جهان به سازمان آسیای آزاد رسید که آنها را در پنج جلد فارسی و فرانسه چاپ و منتشر کردند و به مناسبت آن نمایش مفصلی در یونسکو برگزار شد چرا که هدف اصلی جلب توجه جهانیان به افغانستان بود.
در ده سال گذشته سازمان حضور مستمر و فعال در چندین نهاد بین المللی داشته است، از جمله در آخرین جلسه “پکن به علاوه ده” سازمان آسیای آزاد بعنوان نماینده آسیای مرکزی در آنجا سخنرانی داشت و در کارگاه ها شرکت کرد و حضورش تاثیر گذار بود.
جشن دهمین سال تاسیس در تالار بزرگ هنرستان صنعتی پاریس برگزار شد. وسط تالار یک کلبه قرقیزستانی -یورت Yourte- برپا کرده بودند، چادری به قطر چهار – پنج متر که سطح بیرونی آن را با نمد می پوشانند تا ساکنان این کلبه روستایی را در برابر سرمای شدید منطقه بهتر حفظ کند.
در تالار همه چیز جلوه ای از کشورهای آسیای میانه داشت: نقاشی ها و سوزن دوزی هایی از قرقیزستان و قزاقستان با نقش گل و پرنده و دخترکان سرخ گونه، دیوارها را پوشانده بود. گلیم ها و جاجیم های افغانی و تاجیکی را کف تالار و روی نیمکت ها پهن کرده بودند و غرفه های متعددی صنایع دستی، نقاشی، مجله و کتاب های مصور برای فروش عرضه می کردند.
در محل نمایش فیلم که متاسفانه صدا و نور خوبی نداشت، فیلم بلند فرشته کتف راست ساخته جمشید عثمانف که سه سال پیش در جشنواره کن حضور داشت و دو فیلم کوتاه یازده هزار کیلومتر دورتر از نیویورک، وطن شیرین که هر دو را “آرزو شریپف” با همکاری سازمان آسیای آزاد ساخته بود، نمایش داده شد.
یازده هزار کیلومتر دورتر از نیویورک، به افغانستان بعد از یازده سپتامبر و حضور ارتش آمریکا اشاره دارد و اینکه کودکان افغان از مراقبتهای بهداشتی و امکانات تحصیلی هرچند اندک برخوردار شده اند.
وطن شیرین به زندگی ساده عشیره ای و مردمان زحمتکش آن می پردازد. دوربین روی چهره زنان و مردان توقف می کند و آنها، شاید بی آنکه بدانند صدا و تصویرشان ضبط می شود به پرسش های فیلمساز پاسخ می دهند و از زندگی شان می گویند.
پیرزنی می گوید: “ازمن عکس نگیر از دختران جوان عکس بگیر” و پیرزنی دیگر در غم از دست رفته ای می گوید ” ما می میریم، همه می میرند، “وطن وطن شیرین” هر دو فیلم در کمال سادگی، هوشمندانه و با احساس ساخته شده و از تدوینی خوب برخوردار اند.
از جمله برنامه های دیگر نمایش اسلاید از مناظر مختلف کشور های آسیای میانه و اجرای موسیقی ایرانی با آواز ستاره عطار، نی محمدرضا صفایی و دف و تمبک حیدر صفایی بود و رقص دلنشین “دل افروز ابراهیموا” رقصنده جوان تاجیک بود. 
این شاید برای نخستین بار بود که چنین محیطی زیر یک سقف در فرانسه فراهم شده بود و همانگونه که خانم جهانگیری در مصاحبه اش با من گفت:”این برای ما هدف عمده ای بوده که گروه های جوامع مختلف را متوجه کنیم که نگاهی دقیق تر و همسویی بیشتری داشته باشند. ما باید فراتر از احساسات اولیه و ناسیونالیستی خودمان برویم “همدلی از همزبانی بهتر است.”
