|
|
Four months left to close Guantanamo
|
|
|
|
With just four months left for President Obama to close the prison at Guantánamo Bay, as he promised when he first took office in January 2009, we confess that we do not share the optimism of those we know who think the president will finally fulfill his long-unfulfilled promise, as Congress is still almost fanatically opposed to his plans, and it will be difficult to close the prison and move the men to another facility or facilities on the mainland without lawmakers’ support. However, we were delighted to hear recently that Camp 5, a 100-cell block of solid-walled, isolated cells, which opened in 2004 and was modeled on a maximum-security prison in Bunker Hill, Indiana, has been closed down, and its remaining prisoners moved to Camp 6, where prisoners live communally. Camp 5 will be converted into a clinic and psychiatric ward, and its closure as a prison will cut the military personnel working at Guantánamo by around a fifth — from 1,950 to 1,550 — helping to wind down operations. Camp 5 is also where two men died, in 2007 and 2012, and last week Kevin Gosztola of Shadowproof spoke to two attorneys at the New York-based Center for Constitutional Rights, who explained how horrible Camp 5 was. Shayana Kadidal called it “the original large-scale solitary confinement facility at Guantánamo,” describing it as “one of the most inhumane places to hold men” at Guantánamo, which “won’t be missed,” and Wells Dixon said, “Good riddance to a place that caused so much pain and misery for our clients for so many years.”
|
|
|
Dimitris Christopoulos, “Europe nowadays does not only have a human rights problem; it is a human rights problem.”
|
|
|
|
FIDH newly elected FIDH President gives his first interview in English to AthensLive, a collaboration between Greek and international journalists and photographers, who are building an alternative to the corporate-owned Greek press which is often ruled by established political interests.
|
|
|
Bahrain: ‘Call for Nabeel Rajab’s release’, rights groups urge 50 governments
|
|
|
|
Rights groups yesterday wrote to the governments of 50 states urging them to publicly call for the release of Bahraini human rights defender Nabeel Rajab, who faces up to 15 years’ imprisonment for comments he made on Twitter. Last week, Bahrain brought the new charge of “defaming the state” against him, after an op-ed was published under his name in The New York Times. The letter from 22 NGOs, including The Observatory (FIDH/OMCT), Human Rights Watch and Amnesty International, urges the 50 governments to “speak out on Bahrain’s continued misuse of the judicial system to harass and silence human rights defenders, through charges that violate freedom of expression.”
|
|
|
Petition to the International Association of Prosecutors (IAP)
|
|
|
|
Dear members of the IAP Executive Committee and the Senate, The undersigned organisations appeal to you to take steps to ensure prosecutors comply with the Standards of Professional Responsibility and Statement of the Essential Duties and Rights of Prosecutors [1]. By fighting crime in a professional and legal manner, prosecutors play an essential role in protecting the rights and freedoms of the inhabitants of the country they are serving. We recognise the commitment and sacrifice that in many cases are required from prosecutors to fulfil this role in a proper manner. At the same time, we observe situations in which prosecutors are involved in procedures and prosecutions that violate basic rights laid down in the Universal Declaration of Human Rights and subsequent international covenants, conventions and other instruments, to which the Standards of Professional Responsibility and Statement of the Essential Duties and Rights of Prosecutors [2] as well as national professional ethical standards refer.
READ MORE
|
|
|
Afghanistan conflict fuels desperate journeys
|
|
|
|
The InterpreterAs planting season started in the northern Afghan province of Baghlan this spring, so did the fighting. One farmer, Ibrahim (he uses only one name), and his family had barely tilled their land when they had to leave. Fighting had been close by for most of the past year, but now it was in their village. With mortar shells falling on their fields. Ibrahim told me he and his family abandoned everything and fled for their lives. For many Afghans, personal safety and livelihoods are intimately connected as the conflict expands. Australian immigration officials might be tempted to dismiss families like Ibrahim’s as ‘just economic migrants’ but that would be a poor read of the the complex situation in Afghanistan.
READ MORE
|
|
|
Tajikistan: A year of secrecy, growing fears and deepening injustice
|
|
|
|
Amnesty A year on from the arrest of 14 high-ranking members of the opposition Islamic Renaissance Party of Tajikistan (IRPT), in September 2015, Tajikistan’s human rights landscape has worsened dramatically. They were all convicted following an unfair trial and sentenced to long-term imprisonment; scores of other individuals have since been criminally prosecuted in connection with the same events. Information relating to their prosecution is extremely sparse and patchy, and points to numerous human rights violations.
READ MORE
|
|
|
Egypt: Court confirms asset freeze against 5 human rights defenders and 3 NGOs
|
|
|
|
The Observatory has been informed by reliable sources about the sentencing against five leading human rights defenders and three non-governmental organisations in the framework of the ongoing judicial harassment and the restrictions to freedom of association faced by at least 37 Egyptian human rights defenders and organisations, including the Cairo Institute for Human Rights Studies (CIHRS) and the Egyptian Initiative for Personal Rights (EIPR), two member organisations of FIDH, the Arab Network for Human Rights Information (ANHRI), the Hisham Mubarak Law Center (HMLC), Nazra for Feminist Studies, the Egyptian Centre for the Right to Education (CRE), as well as the Arab Center for the Independence of the Judiciary and the Legal Profession (ACIJLP) and the Land Center for Human Rights (LCHR), two member organisations of OMCT. According to the information received, on September 17, 2016, the Cairo Criminal Court ordered the freezing of the assets of Messrs. Gamal Eid, Director of ANHRI, Hossam Bahgat, founder of EIPR, Abdel Hafiz Tayel, Executive Director of CRE, Moustafa El Hassan, Director of HMLC, and Bahey Eldin Hassan, Director of the CIHRS, as well as those of three human rights NGOs, the CRE, the CIHRS and the HMLC [1].
READ MORE
|
|
|
Yemen: Evidence indicates US-made bomb was used in attack on MSF hospital
|
|
|
|
Amnesty
States – including the USA and UK – must immediately stop supplying weapons that could be used in the Yemen conflict, Amnesty International said, as it confirmed that a US-made bomb was used in the air strike on a Médecins Sans Frontières (MSF) hospital on 15 August which killed 11 people and injured 19 others. According to independent weapons experts consulted by the organization who assessed photographs of a bomb fin taken by a journalist at the site, a US-made precision-guided Paveway-series aerial bomb was used in the attack. “Any attack on a medical facility in a war zone is an affront to humanity, yet this bombing is sadly just the latest in a grim series of attacks on hospitals and clinics by the Saudi Arabia-led coalition,” said Philip Luther, Research and Advocacy Director for the Middle East and North Africa at Amnesty International. “It is outrageous that states have continued to supply the Saudi Arabia-led coalition with weapons, including guided and general purpose aerial bombs and combat aircraft, despite stark evidence that those arms are being used to attack hospitals and other civilian objects and in other serious violations of international humanitarian law.
READ MORE
|
|
|
Subscribe to our Youtube Channel
عضو شبکه یوتوب آرمان شهر شوید
|
|
|
|
|
|
|
Iraq: No country for young men
|
|
|
|
Irin News
Saif fights the so-called Islamic State for a living and can barely pay his bills. Falih is desperate to leave Iraq, but can’t get a visa. Abdullah works for the government but says it’s corrupt. These three young Baghdadis are part of a generation labelled lost, chaotic, and ripe for radicalisation, but the truth is they feel disenfranchised from the future being offered by the current government. “By failing to provide a vision and concrete prospects for the future, it is pressing young men into the straitjacket of jobs-through-patronage, pushing them into combat with either the Islamic State (IS) or Shiite militias or inducing them to emigrate,” warned the International Crisis Group in a recent report.
|
|
|
Armanshahr Civil Society & Human Rights Newsletters
خبر نامه ی جامعه مدنی و حقوق بشر
|
|
|
|
All Newsletters are available HERE
تمامی خبر نامه ها در اینجا موجود هستند
|
|
|
کتابخانه زنان آرمانشهر Armanshahr Women’s library
|
|
|
|
|
|
|
Subscribe to our INSTAGRAM CHANNEL
در اینستاگرام به ما بپیوندید
|
|
|
|
|
|
|
A tale of two summits for Central American refugees
|
|
|
|
“I will never forget the trauma I experienced when I crossed the border and then what happened in the detention centre. When we arrived, we thought the government would be able to help refugees who are seeking a safe place. Instead, we suffered.” Speaking softly but confidently into the microphone to a rapt audience on Tuesday, Sunya Rodriguez Alvarado gave a detailed account of her consecutive ordeals – first, fleeing crime-plagued Honduras, then being detained in the United States, where she had hoped to find sanctuary. Rodriguez made her remarks not under the global spotlight of US President Barack Obama’s Leaders’ Summit on Refugees but a mile uptown in the cramped confines of the Center for Migration Studies of New York. The think tank convened a ‘shadow summit’ to highlight what it saw as the elephant in the room down the road at the United Nations – the Central American refugee crisis.
|
|
موافقتنامۀ صلح حکومت و حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار امروز (پنجشنبه) میان محمدحنیف اتمر، مشاور امنیت ملی رییس جمهور، سیداحمد گیلانی، رییس شورای عالی صلح، عطاالرحمان، معاون شوراي عالی صلح و محمدكريم امين، رييس هیأت گفتوگوکنندۀ حزب اسلامی در کابل امضا شد. رییس شورای عالی صلح امضای این موافقتنامه را آغاز تازه برای آوردن صلح در کشور دانست و از سایر هراسافگنان خواست تا با الگوقراردادن حزب اسلامی دست از مخالفت با دولت کشیده و به روند صلح بپیوندند. محمدامین کریم، رییس هیأت گفتوگوکنندۀ حزب اسلامی گفت، با آن که مذاکرات در آغاز با چالشهایی همراه شد، اما اکنون به پایان رسیده است و این موافقتنامه تنها میان حزب اسلامی و حکومت نیست، بلکه سرآغاز یک صلح دایمی در افغانستان خواهد بود. با این حال، آقای کریم تأکید کرد که مبارزۀ حزب اسلامی تا بیرونشدن آخرین سرباز خارجی از افغانستان ادامه خواهد داشت. محمدحنیف اتمر، مشاور امنیت ملی رییس جمهور گفت، رسیدن به صلح قربانی میخواهد و حزب اسلامی برای پیوستن به این روند قربانی داده است
بیشتر بخوانید
معترضان: منتظر محاکمه بودیم و نه آشتی
از چندین ماه به اینسو تلاشها برای پیوستن حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار آغاز شده بود. با این که بارها این گفتوگوها به نتیجه نرسید، اما پس از زدوگیر زیاد بلاخره موافقتنامۀ صلح با این حزب امروز عقد شد. اما هنگامی که نمایندهگان حزب اسلامی و حکومت مصروف امضای این موافقتنامه بودند، دهها تن از باشندهگان کابل و اعضای حزب همبستهگی ملی در یک گردهمایی اعتراضی خواهان محاکمۀ گلبدین حکمتیار شدند. معترضان میگویند، انتظار داشتند حکومت برای محاکمه حکمتیار را به کابل بکشاند، نه برای آشتی و پیوستن به صلح! آنان با سردادن شعارهایی چون «جلاد کابل را هرگز نمیبخشیم» و «اگر آمریکا حکمتیار را ببخشد، مردم هرگز او را نخواهند بخشید» میگویند که با پیوستن حزب اسلامی به صلح و زمینهسازیها برای ورود حکمتیار «افغانستان یک بار دیگر به سمت تباهی کشانده میشود.» سیلی غفار، سخنگوی حزب همبستهگی در این اعتراض میگوید که حکمتیار پازل خشونت را در افغانستان تکمیل میکند. بانو غفار میافزاید که جامعۀ جهانی یکی از حامیان حزب اسلامیست و توقعی جز تلاش این سازمان برای پیوستن این حزب به روند صلح افغانستان نمیتوان داشت
|
|
|
|
رئیس تازه برگزیدهی فدراسیون بینالمللی جامعههای حقوق بشر نخستین گفتوگوی خود به زبان انگلیسی را با «آتنزلایو» انجام داد. این رسانه با همکاری روزنامهنگاران و عکاسان بینالمللی به راه افتاده و جایگزینی برای مطبوعات یونانی با مالکیت شرکتهاست که اغلب زیر حاکمیت منافع سیاسی هستند
|
|
|
|
اداره محلی کمیسیون حقوق بشر ولایت غور در مرکز افغانستان با ابراز نگرانی از سرنوشت پنج دانشجوی که حدود ۲۰ روز قبل ربوده شدند، گفته که تاکنون هیج اطلاعی از آنان در دست نیست. تاکنون فرد و یا گروهی مسئولیت ربودن آنان را به دوش نگرفتهاند. این دانشجویان از شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور به سمت ولسوالی دولت یار در حرکت بودند که در مسیر ربوده شدند. ذبیح الله جواد، رئیس کمسیون حقوق بشر ولایت غور به بیبیسی گفت که این دانشجویان توسط افراد مسلح غیر مسلح ربوده و به جای نامعلومی منتقل شدهاند. او از اقداماتی که تا کنون برای رهایی این افراد انجام شده انتقاد کرد و گفت که تلاش موثری برای رهایی آنان صورت نگرفته است. این مقام کمیسیون حقوق بشر با ابراز نگرانی از افزایش نا امنی در ماههای اخیر در ولایت غور گفت که به دلیل ناامنی، ساکنان بعضی از ولسوالیها و مناطق قادر به مسافرت به مرکز ولایت غور نیستند
|
|
|
|
روزنامه «جمهوریت» ترکیه بهخاطر پایبندی به اصول روزنامهنگاری در شرایط سانسور و فشار در ترکیه و سازمان «سوریهای کلاه سفید» بهدلیل حضور فعالش در کمکرسانی به مردم در جنگ سوریه نوبل آلترناتیو امسال را بهدست آوردند. یک فعال زنان در مصر و یک فعال حقوق بشر در روسیه دیگر برندگان این جایزه هستند. بنیاد «جایزه حق زندگانی» که به نام «نوبل آلترناتیو» مشهور است، پنجشنبه ۲۲ سپتامبر / یکم مهر در استکهلم ضمن اعلام این خبر گفت در کنار این روزنامه و سازمان، خانم مُزن حسن، شهروند مصری و سازمان او به نام «نظره، مرکز مطالعات فمینیستی» و خانم سوهتلانا گانوشکینا فعال حقوق بشر روسیه نیز برنده این جایزه شدهاند. بنیاد نوبل آلترناتیو در بیانیه خود درباره جایزه هیئت تحریریه «جمهوریت» نوشته است که این جایزه «برای روزنامهنگاری بیباکانه و جستوجوگرانه و تعهد بیقید و شرط آن به آزادی بیان بهرغم فشار، سانسور، زندان و تهدید به مرگ» اهدا شده است. اورهان ارینچ، مدیر بنیاد جمهوریت در ترکیه در واکنش به اهدای این جایزه گفت: ما کودتاها، تلاشها برای کودتا، حکومتهای نظامی و وضعیتهای فوقالعاده را پشت سر گذاشتهایم، اما هرگز به اطلاعرسانی محدود به خوانندگانمان تن ندادهایم.
|
|
|
|
آنچنان که جورج کرم در کتاب « اروپا و افسانه غرب» یادآوری می کند این مفهوم ارائه دهنده تصویری از جهان است که در آن یک سلسله از کشورها در یک جبهه به سرکردگی ایالات متحده در کنار هم با اهداف واحدی قرار می گیرند.« غرب، امروز همانند گذشته وقتی در درگیری میان کشورهای اروپائی رو می نماید، مفهومی تو خالی است، با باری ژئوپولتیک فاقد توان برای غنی سازی فکری در جهت ساختن آینده ای بهتر. این فرهنگ سیاسی امریکائی است که این مفهوم را از آن خود ساخت و در دوران جنگ سرد از آن استفاده نمود. دورانی که برای آنها پایان نیافته» در طی جنگ سرد که با سقوط دیوار برلن پایان یافت، آلمان غربی در خط اول جبهه نبرد « دنیای غرب» بر علیه دنیای سوسیالیستی بود. نه تنها این کشور نقش ویترین رفاه سرمایه داری را بر عهده داشت بلکه پایگاه اصلی نظامی آن نیز به حساب می آمد. دمکراسی نیز در این کشور حول مبارزه ضد کمونیستی شکل گرفته و تا سال ١٩۶٨ فعالیت کمونیستی در این کشور بر خلاف فرانسه، ایتالیا ، انگلستان و .. ممنوع بود. هیئت حاکمه هیچ یک از دمکراسی های اروپای غربی به اندازه آلمان فدرال آتلانتیست و سرسپرده ایالات متحده نبودند. اما امروز بنظر می رسد که بیست و پنج سال پس از فروپاشی دیوار و یکی شدن دو آلمان، راهبرد دیپلماتیک چهارمین اقتصاد ثروتمند جهان در حال تغییر است و آینده خود را در یک جنگ سرد نوین نمی بیند. سی سال پیش حتی یکی از نشریات سوسیال دمکرات چپ آلمان نیز جرات نداشت که مطلبی با مضمون زیر را چاپ کند. امروز در اشپیگل، سخنگوی سرمایه داری آلمان، و به قلم پسر بنیان گذار آن ژاکوب آگاشتاین است که چنین سرمقاله ای منتشر می شود
|
|
|
|
درمان محمد رضا شجریان پس از بازگشتش به ایران در منزل او ادامه دارد. علی مرادخانی، معاون هنری وزارت ارشاد اسلامی میگوید وزیر بهداشت درمان استاد آواز ایران را پیگیری میکند. محمد رضا شجریان که به سرطان کلیه مبتلاست در پیام ویدیویی خود در نوروز سال جاری وعده داده بود که پس از بهبودی به ایران بازمیگردد. او به وعده خود عمل کرد و اکنون به گفته معاون هنری وزارت ارشاد روحیه او در کنار خانواده بهتر شده و هرچند به لحاظ جسمانی مشکلاتی دارد، اما درمان بیماری سرطان استاد آواز ایران در منزل او در کنار خانوادهاش ادامه دارد. علی مرادخانی به خبرگزاری کار ایران (ایلنا) گفته است: «باید بدانیم که استاد دچار بیماری هستند و مشکلاتی نیز وجود دارد. آقای هاشمی، وزیر بهداشت و همکارانشان در منزل استاد پیگیر مراحل درمان این هنرمند هستند. البته قرار است اگر نیاز به اطلاعرسانی باشد، آقای همایون شجریان در این زمینه اقدام کنند.» معاون هنری وزارت ارشاد اسلامی درباره منع فعالیت هنری محمد رضا شجریان در ایران توضیح نداد. او فقط به گفتن این نکته بسنده کرد که اگر درمان استاد آواز ایران موفقیتآمیز باشد، درباره نحوه برگزاری کنسرت برای او در فرصت مقتضی مسئولان تصمیم میگیرند.
|
|
|
|
هندوستان سرزمینِ ترینها است. تازهترین «ترین»ای که به تاریخ فرهنگی و سیاسی این کشور افزوده شده «طولانیترین اعتصاب غذای دنیا» از سوی ایروم شارمیلا است، فعال حقوق بشر هندی که رسانههای دنیا به طور گسترده آن را با عنوان «آزادی زندانی هندی بعد از شکست اعتصاب غذای شانزده ساله» پوشش دادند. نکتهی کمتر گفته قاعدتاً این بود که ایروم شارمیلا به دلیل زندانی شدن اعتصاب غذا نکرده بود. بر عکس، به دلیل اعتصاب غذا به زندان افتاده بود: اعتراض نامحدودی موسوم به «روزهداری تا مرگ». از نظر تاریخی، «روزهداری تا مرگ» یا اعتصاب غذای نامحدود از برجستهترین انواع اعتراض سیاسی در هندوستان است. ریشه این رفتار اعتراضی احتمالاً به آموزهی «سالکانا» در آیین جِین (از ادیان باستانی هند و همزاد دو آیین بودایی و هندو) برمیگردد که به معنای «خودکشی از راه روزهداری» است و شامل حال هرکسی میشود که دیگر آمال و آرزو یا کارِ نکرده ندارد و در نتیجه در پایان راه زندگی است. روزهداریهای رهبر استقلال هند، ماهاتما گاندی، در اعتراض به سهیمهبندی کاستیِ هندوها از سوی بریتانیاییها در سال 1933 و، بار دیگر، در سال 1947 و در اعتراض به کشتار هندوها و مسلمانان به دست یکدیگر در اوج آشوبهای بعد از استقلال کشور اولین نمونههای این شیوهی اعتراضی در تاریخ معاصر هندوستان بود. از آخرین نمونههای آن «روزهداری تا مرگِ» آنا هزاره، فعال سیاسی گاندیگرا، در سال 2012 در مخالفت با تعلیق قانون مبارزه با فساد اقتصادی است. استثنای این قاعده ایروم شارمیلا است که این شیوه را نه برای اعتراض سیاسی که برای اعتراض شهروندی به قوانین دولت در پیش گرفت
|
|
|
|
همزمان با سفر حسن روحانی به نیویورک برای شرکت در هفتاد و یکمین مجمع عمومی سازمان ملل متحد، به مانند سفرهای پیشین روسای دولت، باز هم با بازداشت و صدور احکام قضایی برای روزنامهنگاران مواجه شدهایم. صبح روز ۲۹ شهریور ماه نیروهای امنیتی با حضور در منزل شخصی صدرا محقق، دبیر بخش اجتماعی روزنامه شرق، او را بازداشت کردند. این روزنامهنگار به تازگی در خصوص واگذاری «املاک نجومی» توسط شهرداری تهران خبررسانی کرده بود. پیش از او اما یاشار سلطانی، مدیر سایت معمارینیوز روز ۲۷ شهریور ماه در پی احضار به دادسرای دادگاه فرهنگ و رسانه تهران و عدم توانایی در پرداخت وثیقه، به زندان فرستاده شد. معمارینیوز نیز خبرهایی در رابطه با واگذاری زمین و آپارتمان به برخی مسوولان شهرداری و شورای شهر منتشر کرده بود. فواد صادقی، روزنامهنگار دیگری است که در هفتم شهریور ماه بازداشت شد و همچنان اطلاعی از دلیل این بازداشت موجود نیست. در همین روزها، عیسی سحرخیز حکم ۲۱ ماه زندان را برای «توهین» به علی خامنهای دریافت کرد. او در خاطرات خود از زندان به اتاقی اشاره کرده بود که آن را «کازینو سیدعلی» زندان رجاییشهر میخوانند و زندانیان در آن ورق و تختهنرد بازی میکنند. در همین رابطه، سازمان گزارشگران بدون مرز در ۳۱ شهریور ماه با انتشار اطلاعیهای ضمن اشاره به این همزمانی با سفر حسن روحانی، سانسور و سرکوب آزادی اطلاعرسانی و بیتدبیری رییس جمهوری اسلامی را محکوم کرد.
|
|
|
|
بیش تر از سه سال از زمانی که حسن روحانی، رییسجمهوری ایران در شعارهای انتخاباتی خود گفت چراغ خانه کارگران و اشتغال باید در سراسر ایران تابناک باشد، گذشته است. چندی پیش «جعفر عظیمزاده» که ماهها در زندان اعتصاب غذا کرده بود، در نامهای سرگشاده رویکرد دولت روحانی را با کارگران معترض و فعالان سندیکایی، «امنیتی سیاسی» خوانده بود. آیا نامه این فعال کارگری نشانه عدم تحقق وعده حسن روحانی است؟ به نظر می رسد پاسخ اولیه مثبت است. تداوم بازداشتهای فعالان کارگری در پی تظاهرات یا هرگونه اعتراض به شرایط جاری کار در ایران، انگار راه را برای هرگونه مذاکرهای با دولت و نهادهای قضایی برای بهبود شرایط آنها بسته است. فعالان حوزه کارگری می گویند تعطیلیهای پیوسته کارخانهها، عدم پرداخت حقوق کارگران برای چندین ماه، تبعیض میان کارگران قراردادی با رسمی، برخورد با تشکلهای صنفی، پایین بودن دستمزد کارگران و اصلاحات تازه قانون کار محوریترین اعتراضهای کارگران در چندین سال اخیر است. شلاق خوردن برخی کارگران معترض و بازداشت برخی دیگر را هم می توانید به این فهرست اضافه کنید. برخی از این موارد به دولت ربطی نداشته اند ولی تحرک آن برای مقابله با این مسایل اندک تر از آنی بوده که انتظار می رفته است.
|
|
|
|
|
|
|
|
پری صابری پیشگام و نوآور
تئاتر ایران در سالهای دهه سی با نام “تئاتر نوشین” و “تئاتر اسکویی” گره خورده بود. با بازگشت بسیاری از دانشجویان و تحصیل کردههای رشته تئاتر و سینما از خارج به ایران٬ بخصوص در سالهای بعد، بهتدریج تئاتر ایران دستخوش تغییرات چشمگیری شد. “پری صابری” یکی از این دانشآموختگان بود. او که سال ۱۳۱۱ در تهران متولد شد تحصیلات خود را در رشته سینما در پاریس گذراند. در سال ۱۳۴۲ به ایران بازگشت و علیرقم تحصیل در رشته سینما جذب تئاتر شد و در همان زمان به همراه “حمید سمندریان” گروه تئاتر “پاسارگاد” را بنا نهاد. فعالیتهای این گروه، که از تاثیرگذارترین و فعالترین گروههای تئاتری آن دوران بود، حدود ۱۰ سال ادامه یافت. پری صابری در این دوره آثار ادبی و نمایشی مهمی از کارهای دراماتیک جهان را به روی صحنه برد. از خصوصیات پری صابری چندوجهی بودن اوست. او از همان ابتدا علاوه بر کارگردانی به بازیگری، ترجمه و طراحی صحنه نیز میپرداخت مانند “مرغ دریایی” اثر آنتوان چخوف که علاوه بر کارگردانی، ترجمه، بازیگری و طراحی صحنه را نیز در آن به عهده داشت
|
|
مددی استاد موسیقی هرات
عبدالوهاب مددی خواننده، آهنگساز، موسیقیپژوه، از کارکنان و سپس مدیران رادیو افغانستان در دهههای پنجاه و شصت خورشیدی است که کوششهای فراوانش برای حفظ و اشاعه موسیقی این کشور به دفعات ستوده شده است. کتاب “سرگذشت موسیقی معاصر افغانستان” تالیف او یکی از معدود کتابهای پژوهشی در مورد ژانرهای مختلف موسیقی افغانستان از گذشته تا دوره معاصر است. عبدالوهاب مددی زاده هرات است. میگوید با موسیقی در کودکی از طریق آوازهای فریادگونه نوجوانانی که در دشتهای ولایت بادغیس چوپانی میکردند آشنا شده و بعدها به دلیل سختگیری در محیط خانواده، شبها آهنگهای محلی “سر حدی” را در زیر لحاف نجوا میکرده. در همان کودکی بود که دوتار دائیاش را مخفیانه برداشت و کوشید آنرا بنوازد، ولی آن دوتار به دست دائی شکسته و عبدالوهاب خردسال از ترس برای مدتی از موسیقی دورشد. با وجود همه این دشواریها و مخالفتها موسیقی و مددی هرگز یکدیگر را رها نکردند
|
|
|
|
|
|
ادوارد آلبی جمعه ۱۶ سپتامبر در ۸۸ سالگی مرد. او نمایشنامهنویس آمریکای پس از جنگ جهانی و ناامیدیهای آن و راوی سویههای تاریک رویای آمریکایی در نیمهی دوم قرن بیستم بود. نیمهی دوم قرن بیستم برای آمریکاییها دوران نویدبخشی به حساب میآمد: آمریکا در نظم نوین جهانی دست بالا را داشت، مسابقهی فضایی با شوروی شورانگیز بود، و «طبقهی متوسط» پول در جیب و چشم به آینده، درهمهمهی انفجار تلویزیون، اشباع رسانهها، ظهور راکاند رول، الویس و مریلین مونرو، درمرکز توجه قرار گرفته بود. انبوهسازی مسکن این فرصت را فراهم آورد که جوانها صاحب خانه شوند و تشکیل خانواده دهند؛ مثل بمب هستهای، خانوادهی هستهای هم یک اختراع آمریکایی است. بعدِ خانهدار شدن، نوبت بچهدار شدن بود. ترومن بر مبنای طرح اش، وعدهی آیندهای خوش و خرم را داده بود که در آن آمریکاییها کمتر کار خواهند کرد، بیشتر خوش خواهند گذراند، کمتر خواهند پرداخت و بیشتر خرید خواهند کرد. انفجار جمعیتی گریزناپذیر و در راه بود. در سال ۱۹۵۷ بیش از چهار میلیون و سیصدهزار بچه به دنیا آمد؛ بچههایی که قرار بود به هر چه میخواهند، با اراده و کوشش خویش برسند. کلمهی کلیدی در آن دوران «فرصت» بود که در چارچوب ارزشهای سنتی همچون خانواده و سختکوشی در بادبان رویای آمریکایی به سوی آینده میدمید. نمایشنامههای آلبی تصویری از همین دوران و البته کمی «بیشتر» است
|
|
|
|
|
|
|
|
اتاقی از آن خود
اتاقی از آن خود اثر ویرجینیا وولف نویسنده و منتقد فمینیست انگلیسی در سری “زنان” انتشارات آرمان شهر به بازار کتاب آمد. این کتاب از مشهورترین آثار وولف به شمار می رود و عده ای آن را شکل دهنده جریان نظری فمینیسم می دانند. خانم نوربخش مترجم کتاب در قسمتی از مقدمه این کتاب نوشته است: «بررسی اتاقی از آن خود در ژانر ادبی مقاله از اهمیت آن به عنوان یک متن فمینیستی نمیکاهد، بلکه، به عکس، یادآور میشود که موفقیت این نوشته، با توجه به موضوع بسیار حساس و بحثانگیز جنسیت خصوصاً در اوایل قرن بیستم، حاکی از مهارت نویسندهای است که قادر است مرزهای تعریف شده و تثبیت شده را در هم بشکند و اصول نگارش را از نو و مطابق با اهداف خود باز آفرینی کند.» او هم چنین در مورد اهمیت پایگاه نگارشی این کتاب و استفاده وولف از ویژگی های نثر مدرنیستی در مقاله نویسی خاطرنشان می سازد: اهمیت استراتژی نگارشیِ اتاقی از آن خود تا به آنجا است که این کتاب هنوز هم در کلاسهای آیین نگارش و فن بیان در سطوح متفاوت دانشگاهی تدریس میشود. اما از این مهمتر اهمیت این کتاب در ایجاد سبک جدیدی در مقالهنویسی است. از میان نویسندگان مدرنیست انگلیسی زبان، تنها وولف است که ویژگیهای نثر مدرنیستی را در مقالهنویسی تجربه میکند
|
|
چهها که نوشتیم
چه ها که نوشتیم؛ اثر نویسنده نامی افغانستان استاد رهنورد زریاب برای اولین بار در کشور منتشر شد. این کتاب پیش از این توسط انتشارات عرفان در تهران چاپ شده بود و اینک با افزوده ها و ویرایش تازه از سوی انتشارات آرمان شهر به دسترس خوانندگان قرار گرفته است. چه ها که نوشتیم مجموعه ۱۲ مقاله است که عمدتا مشتمل بر مسایل فرهنگی در جغرافیای ماست و در کنار آن مباحثی خاص ادبیات مانند ریزه گرایی –مینی مالیسم و نقد ادبی نیز در آن مطرح شده است. پیش از این نیز کتاب پایان کار سه رویین تن از این نویسنده از سوی انتشارات آرمان شهر چاپ شده بود. استاد هنورد زریاب در افغانستان و بیرون از آن بیشتر به عنوان داستان نویس شناخته می شود و عده ای از اهل تحقیق نثر او را بهترین نمونه نثر داستانی افغانستان می دانند. از وی تا کنون ۱۷ اثر انتشار یافته است که بیشتر آن ها لباس داستان کوتاه و رمان را بر تن دارند و بعضی از این آثار شامل مجموعه نوشته هاییست که در زمینه های فرهنگ و ادبیات گرد آمده است و تنها کتاب “دور قمر” نگرشی است بر روی دادهای کشور، از کودتای اردیبهشت ماه ۱۳۵۷ هجری خورشیدی تا شکل گیری طالبان
تهیه این کتاب را به ما سفارش دهید
|
|
|
|
|
|
نظریهپردازی درباره کار خانگی
دُمینیک فوجِرولا ـ شووِبِل در یکی از اولین نشریههای فمینیستی، کریستین دِلفی (1998) نشان میدهد که این کار خانگی است که وضعیت تمامی زنان را رقم میزند. نوع تولید خانواده که نظام پدرسالار معین میکند، روابط جنسی، تربیت فرزندان، خدمات خانگی و تولید برخی از کالاها به عنوان تولید کوچک قابل فروش را سازمان میدهد. جدا از تضاد زیادی که بین تولید بیمزد و تولید درآمدزا وجود دارد، حذف کار خانگی زنان از پهنه اقتصادی به نوع تولید آنان بستگی ندارد. در واقع به محض اینکه کالاهای مشابه بیرون از فضای خانواده تولید میشوند، به آن کار مزد تعلق میگیرد و برعکس کار زنان بدون مزد باقی میماند حتی اگر تولیدات آنها در بازار رد و بدل شوند؛ مواردی از قبیل کار زنان در کشاورزی، صنایع دستی یا هنگامی که همسر آنها به کار آزاد مشغول است گویای این مسئله است. از دهه ۱۹۸۰ به بعد، زنانِ کشاورزان، صنعتگران و تاجران را، به درخواست خود آنان، میتوان به عنوان همکار معرفی کرد و سهم آنها در شرکت خانوادگی به رسمیت شناخته میشود. از نظر کریستین دِلفی، خانواده مکان بهره برداری اقتصادی زنان است؛ او از تملک مالی مردان بر نیروی کار زنان فرای هر عنوانی که آنان در خانواده دارند؛ یعنی چه همسر باشند، چه مادر، چه دختر و یا چه خواهر سخن میگوید. طی دهه ۱۹۷۰ این تحلیل به مجادله های بسیاری منجر شد و دلیل آن اهمیت نظریات مارکسیستی و بحثهای زیاد در این مورد بود که چه حد و مرزی میبایستی به روابط تولیدی و در نتیجه به روابط اجتماعی داد تا به دگرگونیهای اجتماعی منجر شوند. مهمترین چیزی که میتوان از این مباحث برگرفت مسئله عدم تحلیل یا معرفی غیرتاریخی کار، چه برای زنان و چه برای مردان است. از طرف دیگر این تحقیقات تاریخی یا اقتصادی یا اجتماعی نشان میدهند که جامعه حقوق بگیر تنها به قشر تولید کننده تنزل پیدا نمیکند. این تحقیقات همچنین نشان میدهند که پیشرفت کار مزدی و تقویت بخش خصوصی دو عاملی هستند که در کنار هم به خودگردان شدن فرد منتهی میشوند؛ اما شرایط حضور مردان و زنان در هر کدام از این دو عرصه از یکدیگر متفاوت هستند و هر یک از روند فردگرایی خاصی پیروی میکنند. برآمدن بخش خصوصی به عنوان جایگاه اصلی خدمات دهی به افراد به کار خاص زنان یعنی به کار خانگی منتهی میشود. بدین ترتیب دانیل شابو ریشتر ، دُمینیک فوجرولا شووِبِل و فرانسواز سونتوناکس (۱۹۸۵) نشان دادند که چگونه بر خلاف حوزه اقتصادی که در آن کالا در برابر کالای دیگر معاوضه میشود، این بخش در روابط بین افراد تحقق میپذیرد: یعنی در اختیار بودن دائمی وقت زنان در خدمت خانواده. این ارتباط خدماتی، رابطه اجتماعی بین دو جنس که مشخصه روند کار خانگی هستند در بطن زندگی زناشویی نوشته نشده بلکه میبایستی در کلیت روابط خویشاوندی مورد بررسی قرار گیرد. مضمون کار خانگی که به تحولات خانواده و کلّ جامعه حقوق بگیر مرتبط است بیانگر هماهنگی چندجانبه بین خانواده و دیگر نهادهای تولیدی است. از هرگونه مقایسه بین کار خانگی و کار مزدی میبایستی اجتناب کرد: در کار خانگی قرارداد کاری در میان نیست و مسئله بیشتر پایههای هویتی و اجتماعی شدن زنان است. کار خانگی را نمیتوان تنها به کار تنزل داد. مونیک اِکو (۱۹۸۴) با تاکید بر ابعاد روشنفکرانه و احساسیآن مفهوم بار روحی را توضیح و بسط میدهد. اقتصاددانانی که به مسائل فمینیستها علاقه مند بودند مفاهیم مصرف را دوباره مورد توجه قرار دادند و دیدگاههای جدیدی از کار در خانه به عنوان تولیدکننده خدمات را که با انتخاب بین زمانهای مختلف عمل میکند ـ مزد بگیر، خانگی، زمان آزاد ـ در نظر گرفتند (بِکِر، ۱۹۷۶). بدین ترتیب معنای تولید خانگی چنین بود: «کلیه فعالیتهای یک خانه که برای انجام آنها میتوان شخص دیگری را جایگزین کرد» و در این تعریف فعالیت زنان و مردان به عنوان یک مجموعه مورد نظر قرار میگیرد (شادو و فوکه،۱۹۸۱). تحقیقات موسسه «اینسه» در فرانسه در مورد «زمانبندی» (۱۹۷۵، ۱۹۸۶، ۱۹۹۹) و «تولید خانگی» (۱۹۸۸) نشانگر این هستند که زنان و مردان همواره نقشهای خانگی مجزایی داشته اند (کارهای مربوط به شستن و اطو کردن لباس را تقریبا فقط زنان انجام میدهند)؛ با وجود این، از نقطه نظر زمان به کار رفته، تقسیم کار عادلانهتر است: اگر حجم کلّی زمان کار خانگی فرق نکرده، فعالیتهای بیشتر مردانه (تعمیرات، مرتب کردن خانه) مقدارشان بیشتر شده در حالی که زمان فعالیتهای زنانه (آشپزی، ظرف شویی، لباس شویی) کاهش یافته است. «به نسبت سیزده سال پیش زنان زمان کمتری را صرف کارهای مخصوص خانه داری میکنند: نیم ساعت برای کسانی که سر کار نمیروند و هفت دقیقه برای آنهایی که به کار اشتغال دارند. در سال ۱۹۸۶ زمان مشغولیت زنان فعال ۳ ساعت و ۱۳ دقیقه و در سال ۱۹۹۹، ۳ ساعت و ۶ دقیقه بود؛ و زمان مشغولیت زنان بدون اشتغال در همان سالها ۴ ساعت و ۲۶ دقیقه و ۳ ساعت و ۵۹ دقیقه بود […] اما در مورد مردان […] مدت زمانی که به کارهای خانگی میپردازند بین سالهای ۱۹۸۶ و ۱۹۹۹ تقریبا ثابت مانده است: تقریبا یک ساعت برای مردانی که سر کار میروند و یک ساعت و نیم برای دیگران (دومونتیه و پان که شون، 1999). اندازه خانه، تعداد کودکان، سنّ آنها و سنّ زن و شوهر از عوامل اصلی هستند که باعث نوسان تولید خانگی میشوند، و نوسانهای اجتماعی شغلی بیشتر برای مردان محسوس هستند تا برای زنان. کمتر زنی، صرف نظر از شرایط اجتماعی او، میتواند از کار خانه شانه خالی کند». این عقیده که کار مزدی تنها به مردان اختصاص دارد و کار در خانه به زنان، نظری است که در عمل اجتماعی تنها در مورد دوران خاصی از تاریخ صدق میکند. امروزه برابری به مثابه تنظیم کننده قرارداد جدیدی بین دو جنس چنان جا افتاده است که برخی جامعهشناسان پایداری نابرابریها بهویژه در خانواده را به عنوان انتخاب شخصی و زنانه که حاصل بازی بین دو جنس است در نظر میگیرند. (کافمن، ۱۹۹۲). با وجود این، صرف شاغل بودن زنان وابستگی آنها را تحت تاثیر قرار نمیدهد زیرا تحمیل کار خانگی به زنان سازماندهی زمان کاریشان را با مشکل مواجه میکند: شغل بیرون باعث سختگیری بیشتری در برنامه ریزی زمانی میشود. بدین ترتیب لزوم برنامه ریزی زمانی به وسواس تبدیل میشود: وسواسی که در مورد زنانی که میخواهند به سمت معیار کامل بودن که از آنها انتظار میرود پیش بروند شدت مییابد. به همین دلیل است که زنان وقتی میخواهند پروژههای شغلی را به خوبی به پیش ببرند میبایستی عوامل جایگزین بینقصی در دست داشته باشند؛ یعنی سازماندهی خانوادگی، بیشتر از کمک شوهر، نیاز به کمکهای خارج از خانواده دارد
میتوانید تهیه این کتاب را سفارش دهید
|
|
|
|
عمه سکینه برنده جایزه بینالمللی صلح سیمرغ آرمانشهر درگذشت خودکشی دختر ایتالیایی به خاطر انتشار فیلم سکساش در اینترنت علی خامنهای: دوچرخهسواری زنان در خیابان حرام است سوریه: برده جنسی داعش سفیر حسن نیت سازمان ملل شد افغانستان: تکمیل برنامه عمل ملی برای محو ازدواجهای کودکان عراق: دختر صدام درصدد ورود به صحنه سیاسی یک زن در ولایت نیمروز افغانستان دادستان منع خشونت علیه زنان شد نقش زنان در نمایش داعش بریتانیا: مردی که زنش را به فروش گذاشت
|
|
|
|
سازمان ملل: کاروان کمکهای انسانی در نزدیک حلب مورد حمله قرار گرفت یمن: مدارک حاکی از استفاده بمب ساخت آمریکا در حمله به بیمارستان پزشکان بدون مرز است ژاپن: ۱۳ تن در خطر اعدام ایران: زندان رجاییشهر کرج؛ ضرب و شتم شدید زندانیان و تخریب اموال آنها چهارماه فرصت باقی مانده برای بستن گوانتانامو آلمان: نگرانی بزرگ دولت از گسترش بیگانهستیزی در شرق این کشور گزارشگران بدون مرز سانسور و سرکوب آزادی اطلاع رسانی و بیتدبیری رییس جمهوری اسلامی را محکوم کرد لبنان: نیاز به کمک برای کنار آمدن با ورود پناهجویان بریتانیا: دو کمیته پارلمان خواستار تعلیق فروش اسلحه به عربستان شدند بحرین: فراخوان گروههای حقوق بشر به ۵۰ دولت: خواهان آزادی نبیل رجب شوید تاجیکستان: سال رازداری، افزایش ترس و گسترش بیعدالتی
|
|
|
|
حکومت افغانستان در بدل آتشبس به رهبری و اعضای حزب اسلامی مصونیت میدهد خانوادههای قربانیان حمله به دانشگاه آمریکایی: شماری از کارمندان دانشگاه با تروریستها همدست بودند در برنامههای توسعه به یک درصد زنان توجه شده است یک دختر جوان از زندان طالبان در بادغیس فرار کرد فراخوان فعالان مدنی برای حل اختلافات میان حکومت و جنبش روشنایی افغانستان به سوی جنگ داخلی یا بدتر از آن روان است روزانه شش هزار مهاجر به افغنستان برمیگردند باستانشناسان نقشه میراث فرهنگی افغانستان را با حفاری ترسیم میکنند
|
|
|
|
Amnesty
The outcome of President Obama’s Leaders’ Summit on Refugees in New York marks a small step forward but falls far short of what is needed to address the global refugee crisis, said Amnesty International today. Leaders at the summit increased commitments on resettlement, humanitarian funding, refugee education and access to work. The pledges – which pale in comparison to what is needed – come after the UN Summit for Refugees and Migrants ended in abject failure earlier this week. “This week’s summits only served to expose the leadership crisis. With few exceptions, many world leaders failed to rise to the occasion, making commitments that still leave millions of refugees staring into the abyss,” said Salil Shetty, Secretary General of Amnesty International. “Wealthy countries cannot only commit money and walk away. The 360,000 resettlement places offered globally need to be seen in the context of more than 20 million refugees worldwide, with half of them in just 10 countries. And those countries that are amongst the world’s worst abusers of refugee rights, such as Australia and EU states, cannot be allowed to tout small offers of help as a generous response to the crisis.” States attending the summit committed to increase funding by US$4.5 billion over 2015 levels. Ahead of the Summit the White House also announced that 51 US companies committed to donating, investing or raising more than US$650 million to aid the refugee crisis. This includes a US$500 million donation by investor and philanthropist George Soros. “It speaks volumes that one individual has pledged more than more than China, the world’s most populous and second wealthiest country, which pledged US$300 million,” said Salil Shetty.
READ MORE
Also,
The hidden failure of Europe’s migration policy billions
It’s tempting to think that Europe’s migrant and refugee “crisis” is largely behind us, that the EU’s desperate deal with Turkey has had the desired effect – images of dozens of boats depositing refugees on Greek shores and trekking through the Balkans have largely disappeared from our TV screens. Sure, boats are still arriving in Italy, but overall figures for arrivals in 2016 are way down from the same period last year – nearly 300,000 sea arrivals so far compared to 1.1 million during the whole of 2015. But sea arrivals only tell part of the story, the most visible part. A new report released today by the Overseas Development Institute shines a light on the less visible channels that asylum seekers are using to reach Europe and finds that the billions of euros governments are spending on fences and cooperation agreements with third countries are having little impact. The report’s authors looked at registered arrivals of migrants and refugees to Italy and Greece over the last two years – what they call the ‘overt’ arrivals who are tracked and quantified by organisations like the UN’s refugee agency, UNHCR, and the International Organization for Migration. They then compared those figures to the total number of asylum claims lodged throughout the EU during the same period and found a huge discrepancy, even when they accounted for backlogs of claims some countries are dealing with. In 2015, UNHCR and IOM registered about 1.1 million new arrivals and yet 1.7 million asylum claims were lodged, suggesting that 600,000 people found their way into Europe through covert means.
READN MORE
And,
Plenty of hype, no new ideas at UN migration summit
A significant chunk of Manhattan came to a virtual standstill earlier this week as thousands of delegates, media representatives, and leaders and their entourages from around the world converged on the UN for a highly anticipated summit on refugees and migrants. The build-up to Monday’s event had been immense, but it yielded few surprises. Its main outcome – the New York Declaration – has been public for longer than a month and widely panned as a watered-down document that commits member states to very little. As expected, speeches were made – lots of them. Ministers from each member state took turns to call for more responsibility sharing on refugees, more rights for migrants, more education for refugee children, and more funding for humanitarian assistance. A few countries made announcements about additional resettlement places and scholarship opportunities, and new initiatives to open up labour markets to refugees and migrants. But there were no major challenges to the status quo and the biggest hope the summit held out was the possibility of more fundamental change after another two years, when two global compacts – one on refugees and another on migration – are due to be adopted. According to the UN’s refugee agency, UNHCR, the adoption of the New York Declaration by 193 member states was a historic achievement. The high commissioner for refugees, Filippo Grandi, said it represented “a political commitment of unprecedented force and resonance” that would fill “a perennial gap in the international refugee protection system – that of truly sharing responsibility for refugees”. While few commentators agreed with this assessment, most did at least applaud the fact that world leaders had convened at the highest level to talk about refugees and migrants. “That shouldn’t be understated,” said Alexander Betts, director of Oxford University’s Refugee Studies Centre, who nevertheless viewed the event as a largely wasted opportunity that has deferred urgently needed reforms of the global refugee system.
|
|
|
|
(Brussels, September 20, 2016) The European Parliament resolution, adopted on 15 September 2016, condemns the current spree of extrajudicial killings by vigilantes and in police operations linked to the high-profile anti-drug campaign sponsored by President Rodrigo Duterte. The resolution calls for the launch of an immediate investigation into the reports of extra-judicial killings and urges the authorities to ensure respect for human rights and fundamental freedoms in accordance with international human rights standards and international instruments ratified by the Philippines. It further calls on the authorities to set-up a national mechanism for the prevention of torture and ratify without delay the Convention for the Protection of All Persons from Enforced Disappearance and criminalize enforced disappearances and extrajudicial executions in its national legislation. FIDH and its member organization Philippine Alliance of Human Rights Advocates (PAHRA) provided a comprehensive briefer prior to the vote. The resolution echoes their concerns and recommendations, namely to guarantee protection for human rights defenders, trade unionists, and journalists. The resolution also condemns any proposal to reintroduce the death penalty and urges the EU to use all available instruments to assist the the Philippine government in respecting its international human rights obligations, notably through the Framework Agreement.
|
|
|
|
|